"Πύρ πνέων κατά συκοφαντιών..."

ΠΥΡ ΠΝΕΩΝ ΚΑΤΑ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΩΝ ΚΑΙ ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΩΝ

ΕΡΜΗΝΕΙΩΝ ΚΑΤ’ ΕΜΟΥ ΥΠΟ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ

(απάντηση στην τελευταία επιστολή του Π.Τ.)

Του Κώστα Νούση,
Φιλολόγου - θεολόγου ΑΠΘ

Προ ημερών στην πρώτη σου επιστολή με χαρακτήρισες κοινό συκοφάντη και με εξομοίωσες με το διάβολο. Σου τα επιστρέφω - εγώ βέβαια δεν σε εξομοιώνω αλλά αναφέρομαι στην κοινή πρακτική - εις πολλαπλούν συν τω χαρακτηρισμώ του «πειραστού», διότι και με προκαλείς να συνεχίσω, ενώ απεφάσισα το αντίθετο, και με αγανακτείς με τη βρίθουσα διεστραμμένων ερμηνειών κατά των λόγων μου, των απόψεών μου και των προσωπικών μου δεδομένων προσέγγισή σου. Όπως γράφεις στο τέλος, δεν είσαι οξυγράφος αλλά κακογράφος κάλαμος.
Πάντως σου υπόσχομαι ότι όντως δεν προτίθεμαι να συνεχίσω αλλά για λόγους
αποκατάστασης της αληθείας θα πω δυο λογάκια κυρίως για να καταλάβεις και εσύ και οι συν σοι (δεν σε παραβάλλω βέβαια με τους κακοπροαιρέτους – εις εσέ μάλλον συγγνωστόν το αμάρτημα) πόσο τραγικοί γίνεσθε, όταν προσπαθείτε να ερμηνεύσετε κανόνες ιερούς και ενέργειες προσώπων ζώντων και κεκοιμημένων, παράδειγμα ειληφώς από την προσωπική μου υπό σου αντιμετώπιση, τη στιγμή που δεν κατανοείτε ούτε τα αυτονόητα και πλέον κατανοητώς γεγραμμένα. Άρχομαι τοίνυν:

1. Δεν ασχολήθηκα με συγκεκριμένα πρόσωπα, όπως εσύ με μένα. Και δε νομίζω να σου έδωσα παρόμοια έγκριση, αν και είμαι κατά της λογοκρισίας. Νοοτροπίες και πρακτικές στιγματίζω. Το αν μερικοί «μυγιάζονται» δε φταίω εγώ. Αλλά να σαι σίγουρος ότι κανένα φυσικό πρόσωπο δε θα έρθει να μου πει γιατί με ψυχαναλύεις και με υβρίζεις έτσι.

2. Βαφτίζεις με σκληρό τρόπο ανθρώπους, αν και διατείνεσαι ότι είσαι πολέμιος της «βαπτισματικής θεολογίας»! Λες π.χ. ο Φειδάς είναι συνειδητός οικουμενιστής. Πόσο σίγουρος πια μπορεί να είσαι; Μάλλον ο Θεός «ο ετάζων νεφρούς και καρδίας» θα έρθει στην τελική κρίση να σε συμβουλευτεί ποιοι ακριβώς είναι συνειδητοί και ποιοι ασυνείδητοι οικουμενιστές. Φαίνεται ότι εσείς γνωρίζετε καλύτερα.

3. Με ενοχλεί ο όρος οικουμενισμός όχι προσεγγιζόμενος από ένα π. Ιουστίνο Πόποβιτς ή ένα π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο αλλά υπό φαντασιοκόπων, αθεολογήτων και α-νόων νόων.

4. Εντοπίζεις πρόβλημα στη θέση μου για τις συμπροσευχές. Αν και για το συγκεκριμένο θέμα δε θυμάμαι να αναφέρθηκα ή να το διευκρίνισα, επίτρεψέ μου να ομιλώ για ένα θέμα όποτε και όπως εγώ κρίνω. Το ότι δε διευκρινίζεται κάτι δε συνιστά και de facto δικαίωμα του κρίνοντος να εξάγει αυθαίρετα συμπεράσματα για τη θέση του μη διευκρινίζοντος.

5. Λες πιο κάτω ότι ισχυρίζομαι ότι οι παπικοί δεν κατεδικάσθησαν συνοδικώς. Ποτέ δεν το ανέφερα, εκτός αν έκανες κάπου κακή ανάγνωση των λόγων μου. Σε ένα παραλήρημα επιστημονικής φαντασίας λίγο παρακάτω αναφέρεις ότι ενστερνίστηκα πλάνες Φειδά και Τσέτση. Έλεος αγαπητέ! Αρκεί σοι μόνον τούτο προς απάντησή σου.

6. Ακολουθεί βροχή ανακριβειών και ονείρων θερινής νυκτός. Αφού δε με γνωρίζεις, αδελφέ, πώς ξέρεις ότι βγήκα από σπλάγχνα οργανώσεων; Ποτέ από μικρός δεν είχα σχέση με κατηχητικά και πνευματικούς οργανώσεων. Ούτε μια φορά. Ως φοιτητής ενεπλάκην τρόπον τινα αλλά επιδερμικώς και ήδη με παγιωμένας θεολογικάς θέσεις που στη συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν αντικείμενες των αντιστοίχων «οργανωσιακών». Όσοι με γνωρίζουν από τότε θα θυμούνται πόσο δυσάρεστος τοις φίλοις μου εγενόμην, όταν παρρησία εξέφραζα τις θέσεις μου καταγράφοντας τα ουκ ολίγα «οργανωσιακά ατοπήματα» που σήμερα - προς τιμή τους - πολλά εξ αυτών έχουν ξεπεράσει και διορθώσει.

7. Επιδράσεις έχω από τους Πατέρες της Εκκλησίας, τους σύγχρονους αγίους και την αγιορείτικη παράδοση. Αν με πουν για αυτά παραδοσιολάτρη, το αποδέχομαι τιμητικώς.

8. Δεν επέλεξα ποτέ, ως υπό σου είρηται, καντιωτικό ιερέα ως πνευματικό. Αυτό πώς σου ήρθε; Ο τέως εξομολόγος μου - και όχι ο πνευματικός μου, ο οποίος είναι έκπαλαι αγιορείτης – τον οποίο έχεις στο νου σου ούτε καντιωτικός είναι αλλά απλώς με εξυπηρετούσε στο μυστήριο της εξομολόγησης λόγω της αδυναμίας μου να προσέρχομαι συχνά στο Άγιον Όρος. Φυσικά θα γνωρίζεις ότι το θέμα της πνευματικής πατρότητας είναι παρεξηγημένο και τεράστιο και δε θα το λύσουμε τη στιγμή αυτή. Πάντως ένας εξομολόγος δεν καθίσταται de jure πνευματικός πατήρ. Ούτε, φίλε μου, ξεκίνησα καμιά δημόσια καμπάνια να εκθέσω ούτε αυτόν ούτε κανένα άλλο. Και λυπάμαι ειλικρινά, διότι μπορεί κάποιοι να διαβάσουν τα λόγια σου και να στενοχωρηθούν από τις ανυπόστατες φαντασιοπληξίες σου.

9. Δάκρυσα από τα γέλια με την αναφορά σου στην επ’ εμέ επίδραση του Γιανναρά, που είναι τόσο εμφανής «όσο η παρουσία ελέφαντα σε δωμάτιο» τον οποίο όμως μόνον εσύ και τινές ίσως αθεολόγητοι - δε σε βάζω με αυτούς - βλέπουν! Φίλτατε, όχι μόνο δε διάβασα τα άπαντα Γιανναρά αλλά ποτέ δεν ήταν πρότυπό μου. Μάλιστα «γιανναρικοί» μου φίλοι μπορούν να σε πληροφορήσουν για τη δριμεία επ’ αυτού κριτική μου σε μερικά σημεία. Παρόλ’ αυτά αναγνωρίζω την προσφορά του στο «ξεκόλλημα» της θεολογίας μας και της εκκλησιαστικής ζωής από ευσεβιστικά και δυτικά πρότυπα που ακόμα καλά κρατούν. Μετά με ψυχαναλύεις και ταυτίζεις την εμήν και την του Γιανναρά προσωπικότητα - α ρε έχει ο καιρός γυρίσματα… θυμάσαι που μου ζητούσες κάποτε περγαμηνές ψυχολογίας στο πρώτο σου κείμενο; Σου «τη χαρίζω» εγώ όμως, δε θέλω να μου δείξεις τίποτε. Αρκεί μοι η της φιλολογίας σου.

10. Και θα μου έφτανε αυτό, αν δεν έβλεπα παρακάτω έκπληκτος την υποσημείωσή σου ότι τα κείμενά μου είναι μάλλον φιλολογικά παρά θεολογικά. Όχι, αγαπητέ, για όποιον κατέχει λίγα θεολογικά γράμματα και ξέρει να διαβάζει κάπως καλύτερα αντιλαμβάνεται άμεσα πόσο θεολογικά είναι. Αλλά και απ’ την άλλη υπάρχει θεολογικό κείμενο που συνάμα να μην είναι φιλολογικό και λογοτεχνικό;

11. Όπως θα κατάλαβες, δεν αποστασιοποιήθηκα από πουθενά, πολλώ δε μάλλον από το σπίτι μου. Σπίτι όλων μας είναι η Εκκλησία και μάλλον άλλοι κίνησαν ηρωικές εξόδους. Η οξύτητα λοιπόν και ο επιθετικός τόνος που διακρίνεις κατ’ αυτών εισί.

12. «Δεν σε κρίνω που δε μ’ αγαπάς», τα γραπτά είναι δικά σου… Όμως φεύγα από τα όνειρά σου να με πλησιάσεις εσύ και άλλοι με ανθρωπιά και κατανόηση (από την παράγραφό σου ‘πώς θεραπεύεται μια πληγή’). Ούτε να ευελπιστείς να υπογράψω εκ νέου. Αντιθέτως περιμένω να ακολουθήσουν και έτεροι εχέφρονες την οδό της μετανοίας.

13. Όλοι στα γραπτά μας συνήθως βγάζουμε απωθημένα. Το ίδιο και στα εμά θα βρεις όχι προσωπική πικρία κατά τινος αλλά κατ’ εμού διά την ελλιπή μου πνευματικότητα και τη θλίψη μου για την κατάντια τινών καταχρηστικώς φερόντων και το όνομα απλώς του χριστιανού. Αν θες να ακούσεις κραυγές πόνου, όπως διατείνεσαι ότι είδες, είναι αυτές από την απογοήτευσή μου για τη χαμένη αγιότητα που δε βρίσκω εις εμαυτόν και πέριξ εμού.

14. Ούτε κατά σου έχω τι. Μόνον τον τρόπο σου κακίζω. Και σε παρακαλώ να σταματήσουμε στο σημείο αυτό, διότι πλέον δεν προκύπτει ουδεμία ωφέλεια αλλά μάλλον θόρυβος γίνεται.

15. Στον επίλογό σου χαίρεσαι που δεν είμαι συνειδητός οικουμενιστής. Εγώ αντιθέτως λυπούμαι που είσαι ασυνειδήτως φονταμενταλιστής και ακολουθείς μια υποχόνδρια εκκλησιολογική στάση που – πίστεψέ με – δεν οδηγεί πουθενά ούτε βγάζεις άκρη.
Μάλλον τελικά με αδίκησες και πάλι, όπως και στην πρώτη επιστολή σου. Θα σε χαιρετήσω με μια συμβουλή εκ στόματος οσίου Πορφυρίου ειλημμένη: « Στο Άγιο Όρος το πνεύμα που έμαθα ήταν ορθόδοξο, βαθύ, άγιο, σιωπηλό, χωρίς έριδες, χωρίς καυγάδες και κατακρίσεις. Όλοι είμαστε Εκκλησία. Όσοι κατηγορούν την Εκκλησία για τα λάθη των εκπροσώπων της, με σκοπό δήθεν να βοηθήσουν για τη διόρθωση, κάνουν μεγάλο λάθος. Αυτοί δεν αγαπούν την Εκκλησία. Ούτε βέβαια το Χριστό. Τότε αγαπάμε την Εκκλησία, όταν με την προσευχή μας αγκαλιάζομε κάθε μέλος της και κάνομε ό,τι κάνει ο Χριστός. Θυσιαζόμαστε, αγρυπνούμε, κάνομε το παν, όπως εκείνος, ο οποίος «λοιδορούμενος ουκ αντελοιδόρει, πάσχων ουκ ηπείλει»(Α’ Πέτρ. 2,23). Σου συνιστώ λοιπόν επαναλαμβανόμενος να αφήσεις το δρόμο των αγρίων και να κοιτάξεις εκείνον των αγίων.

Φιλικά

Λάρισα, 9-1-2010