ΔΙ’ ΕΣΟΠΤΡΟΥ ΕΝ ΑΙΝΙΓΜΑΤΙ

20 στροφές περί εμαυτόν περιμένοντας τους βαρβάρους

Του Κώστα Νούση,
Φιλολόγου - Θεολόγου ΑΠΘ

Καίπερ oρών ταυτονόητα και ταληθή λέγων παραμένων ακατανόητος και προ του κινδύνου ολιστικής ψυχοδιανοητικής σεαυτού αποδόμησης, ίστασαι ενώπιος ενωπίω ενώπιον εσόπτρου ή τοιχίου κειμένου έμπροσθέν σου και άρχεσαι εις εαυτόν ή τοις λίθοις ομιλών ως μαινόμενος ίνα μη μανής.

Τόσα χρόνια μήπως διαβάζω άλλο ευαγγέλιο; Κάποιοι, ως φαίνεται, απεφάσισαν να το ξαναγράψουν. Μήπως έβλεπα εν αυτώ έτερον Ιησούν παρά τον πράον και ησύχιον και ταπεινόν τη καρδία; Ένιοι εβάλθησαν να τον ζωγραφίσουν σαν αρχαίο Ισραηλίτη πολεμιστή που αποκεφάλιζε τυχόντα στο δρόμο του εμπόδια εις την κατάληψιν της γης Χαναάν.

«Ο Θεός αγάπη εστίν». « Ο Θεός πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν». «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών». Τι από αυτά δε μετέφρασα ορθώς;

Η γη χάνεται υπό τους πόδας θεολόγων και απλών πιστών της παράδοσης. Ακούστηκαν άγνωστες πριν αλέκτορα φωνήσαι κραυγές. Εχθρικές φαίνονται. Αύρα τρόμου. Κινδυνεύει η άχρι σήμερον ψυχολογική ασφάλεια της σωτηρίας και η εξουσία. Βάλλεται και η πίστη συν αυτοίς βεβαίως. Τα επιχειρήματα είναι χάσιμο χρόνου. Φέρτε τις ταυτότητες της αίρεσης και της πλάνης να τις μοιράσουμε. Μερικοί απλώς συνεχίστε τις ύβρεις.

Βαλλόμεθα πανταχόθεν. Ωρύεται ο αντίδικος. Ομαδική παράκρουση. Εξαρθρώσεις εξ άρθρων. Όχι άλλο γράψιμο μωρέ. Όχι άλλο γράψιμο... Και αν το αντίφωνο δεν είναι εκ του πονηρού;

Το προφίλ μας, η βιτρίνα μας, η υπόληψή μας δεν πρέπει να θιγούν με τίποτε. Άλλωστε μια ζωή παλεύουμε να αναγνωριστούμε άγιοι. Φαντάζεστε να μην είμαστε; Μην κοιτάτε το Χριστό που μια ζωή ήταν κουρελής και ξυπόλητος και πέθανε ατιμαστικώς. Άλλο αυτός. Ποιος τον φτάνει. Ήταν τέλειος. Ημείς εν προκειμένω ας φερθούμε με τη διάκριση της διπλωματίας.

Κενοτάφια εκ μαρμάρου. Υποκρισία, αφέλεια, αγραμματοσύνη, ζήλια, ολίγη μερίδα εμπαθείας και κακίας. Αγάπη; Αγιότητα; Ελευθερογνωμία; Φιλότιμο; Ανδρεία; Λεβεντιά; Χαρά;

Γύρω βασιλεύει η αθεΐα, ο αγνωστικισμός, η αδιαφορία, η αμαρτία. Τολμάνε και μιλάνε κάποιοι θεολογικώς σήμερα; Καλύτερα να σιωπήσουν. Μετά φταίει το κράτος, θλιβεροί, που θα σας πάρει εντελώς το μάθημα από τα χέρια και θα τριγυρνάτε επαίτες.

Χριστός ελευθερωτής εν τέλει ή πολεμιστής; Μάλλον δεν κατάλαβα καλά ως τώρα τις εικόνες της Αποκάλυψης. Εννοείται διά ξίφους ελευθερωτής. Η σύνθεση είναι ιδανική.

Μεράκια πολλά για εκτονώσεις απωθημένων γύρω μου. Μη μας παρεξηγείτε. Σε κάποια αρένα και ημείς δει εμέσαι ταύτα. Αλλά καημό για το Θεό και το λόγο Του να βρω γυρνώ με το φανάρι του τρελο-Διογένη.

Μάλλον επίσης ο αρχαίος επίσκοπος Αμμούν φέρθηκε επιπόλαια που εγκατέλειψε την επισκοπική καρέκλα και γύρισε στην έρημο, γιατί δεν μπόρεσε να φιλιώσει ένα εν διαστάσει ζεύγος. Το να σώσεις την ορθοδοξία από τις παπικές δηώσεις είναι θέμα διορατικότητος πρωτίστως και σταθερότητος. Σηκώστε τα μανίκια. Αν περιμένουμε από το Χριστό…

Τα εκ Γεροντικού παραδείγματα και τα πατερικά αποφθέγματα είναι καλά μέχρι το σημείο που δε μας υπνωτίζουν. Φαντάζεστε να καθόμαστε στα κελία μας όλοι και να προσευχόμαστε και να κλαίμε για τον πάπα, την προτεστάντισσα, το βουδιστή; Θα γελούσαν κάτω από τα μουστάκια τους αυτοί και μεις τώρα θα μασταν Βατικανό. Ευτυχώς βρίσκονται σε κάθε γενιά μάξιμοι και μάχιμοι ομολογητές.

Δε θέλω με τίποτε να σκέφτεστε ότι ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν. Άπαγε των βλάσφημων αυτών λογισμών.

Σημείον σημείον ειληφώς το διάλογο με τη Σαμαρείτιδα βλέπω λίγο φως και εγώ ο τυφλός πώς (να μιλάω και μολυσματικά ποικίλα να μην κολλάω).

Γιατί, βρε παιδιά, είμαστε στην Εκκλησία τελικά; Έτσι το ρωτώ να κάνουμε ένα διάλειμμα στην αποπνικτική μάχη των χαρακωμάτων.

Κάποιος φώναξε από πέρα ότι αν δε μας αρέσουν τα λόγια του Χριστού και η ευαγγελική του μορφή να πάμε αλλού, να φύγουμε. Να φτιάξουμε δικιά μας εκκλησία. Το έχουν κάνει πολλοί ως τώρα. Δε θα μαστε δα και οι πρώτοι. Ο Θεός δεν μας έχει ανάγκη. Εμείς τον έχουμε. Λέει ότι και ο Χριστός κάποτε το είπε στους ίδιους τους μαθητές του αγανακτισμένος «μη και υμείς θέλετε υπάγειν;» αλλά μην τον ακούτε. Αυτοί να φύγουν. Αυτοί μιαίνουν με τις απόψεις τους την εκκλησία. Και έχουν το θράσος να μας λένε τις απρέπειές τους. Αν πλανηθεί όμως ο άνθρωπος από τον εγωισμό… Θεοεγκατάλειψη.

Να χαϊδέψω ωτία ή να θεραπεύσω την αλήθεια; Έμαθα ότι η θεολογία θεραπεύει και δε θωπεύει. Μα ίσως κακοχαρακτηρισθώ. Ως τα σήμερα πάντες με λέγανε καλό παιδί. Και;

Αγώνας τελικά πνευματικός ή ψυχολογικός; Το δεύτερο σαφώς. Μην κλονιστεί το εσωτερικό μας δομικό σύστημα. Όλα το εγώ. Θεός το εγώ. Μην ξεχνάτε ότι όλοι προαποφασίσαμε να πολεμήσουμε. Έτσι. Αυτόματα. Μην υποστέλλετε τη σημαία. Δαιμονικές σειρήνες είναι. Στο κάτω κάτω είναι κοινό μυστικό ότι δεν πολυανησυχούμε για το Θεό. Τι μπορεί να πάθει άραγε αυτός; Ψιθυρίζει κάποιος ότι ίσως πάει τζάμπα η εγκράτεια τόσων ετών. Μάλλον ο Μέσκος θα είναι…

Τελικά τον θάνατο τον νίκησε κανείς; Αναβάλλεται η μάχη αυτή ες αύριον. Φαίνεται πολύ δύσκολη. Πιαστείτε σήμερον με τον προ των πυλών εχθρό, τον πάπα. Δε βλέπετε που έφτασε στο Φανάρι; Ες αύριον τα σπουδαία…

Εν απορία ων εισέτι: σε κάθε γενιά πόσοι νικάνε το θάνατο; Νομίζω εγώ που γράφω ότι αυτός είναι ο αληθινός μου εχθρός. Ούτε καν ο διάβολος δεν είναι. Όλοι οι άλλοι άνθρωποι είναι αδέλφια μου και πλέον τούτου ουδέν. Αλλά κανείς, όσο και να προσπαθήσει να με πείσει, δε μου βγάζει από το νου ότι ο Χριστός γι’ αυτό ήρθε στη γη. Για να με κάνει πολεμιστή και νικητή του θανάτου. Ικανόν.

Λάρισα, 6/1/2010