Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2007

Eυφράνθητε εορτάζοντες!


Γεμάτες οι πόλεις με λαμπιόνια που φεγγοβολούν! Ε, Χριστούγεννα, σου λέει, άνθρωπε μου...Ολες οι πόλεις στη «πολιτισμένη Δύση», σ’ Ευρώπη κι’ Αμερική, λάμπουν αυτές τις άγιες μέρες, εμείς στην Ελλάδα, εμείς που «τους δώσαμε τα φώτα» του πολιτισμού, στο ..σκοτάδι θα μείνουμε; Για καθυστερημένους μας έχεις; Δεν είναι πρέπον να μείνουμε ...αφώτιστοι, είναι;

Οχι, φυσικά, κανένας δεν είπε ότι δεν ομορφαίνουν τη πόλη μας, τη χώρα μας ολάκερη, τα λαμπιόνια, τα στολισμένα δένδρα, οι μουσικές που πλημμυρίζουν τους δρόμους και τα σοκάκια. Ομορφα είν’ όλα αυτά, αλλά εδώ μιλάμε για Χριστούγεννα, γιορτή που για μας θεωρείται η «μητρόπολη των γιορτών», η κορυφαία του εορτοδρομίου, η αφετηρία όλων των άλλων χριστιανικών εορτών. Η σημασία των Χριστουγέννων είναι μεγάλη γιατί ο Θεός ένωσε με τον εαυτόν του τον άνθρωπο ώστε τώρα, πλέον, να μπορεί κάθε πιστός, ταπεινός και ελεήμονας άνθρωπος, να ενωθεί με τον Χριστό, μέσω των μυστηρίων, της προσευχής και της αγάπης. Η δυνατότητα αυτή μας παρασχέθηκε αφ’ ης στιγμής «ο Λόγος σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν», όπως περιγράφει ο ευαγγελιστής της αγάπης (Ιωαν. 1, 14), το μέγα και παράδοξο μυστήριο της ενανθρώπησης του Υιού και Λόγου του Θεού.

Και πως πρέπει να γιορτάζουμε αυτή την μεγάλη γιορτή; Mας το θυμίζει ο ιερός Χρυσόστομος: «Τοιγαρούν εορτάζωμεν μη πανηγυρικώς, αλλά θεϊκώς· μη κοσμικώς, αλλ’ υπερκοσμίως· μη τα ημέτερα, αλλά τα του Δεσπότου· μη τα της ασθενείaς, αλλά τα της ιατρείaς· μη τα της πλάσεως αλλά τα της αναπλάσεως».

Ε, πειράζει ν’ ανάψουμε και κάποιο φωτάκι, ένα λαμπιόνι, να ρίξουμε κι’ ένα πυροτέχνημα; Oχι, βέβαια, αλλά θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας, μαζί μ’ αυτό που είπε πριν 1.600 τόσα χρόνια ο ιερός Χρυσόστομος, κι’ αυτό που είπε πριν 50 χρόνια ο Κόντογλου, ότι δηλαδή «οι γιορτές οι δικές μας σταθήκανε πάντα θρησκευτικές, και γι’ αυτό είχανε κάποιον άλλο χαρακτήρα από τις γιορτές που γιορτάζουνε άλλα έθνη, προπάντων σήμερα, που είναι κάποιες αυτοσχεδιασμένες σκηνοθεσίες χωρίς καμμιά σημασία για το πνεύμα του ανθρώπου».

Γράφει το 1958 ο Φώτης Κόντογλου, στο μνημειώδες έργο του «Χριστού Γέννησις, Το Φοβερόν Μυστήριον» (επανέκδοση «Αρμός», 2001):

«....
Αδέλφια μου. Φυλάξτε τα ελληνικά συνήθεια μας, γιορτάστε όπως γιορτάζανε οι πατεράδες σας, και μη ξεγελιώσαστε με τα ξένα κι’ άνοστα πυροτεχνήματα. Οι δικές μας οι γιορτές αδελφώνουν τους ανθρώπους, τους ενώνει η αγάπη του Χριστού. Μην κάνετε επιδείξεις. «Ευφράνθητε εορτάζοντες». Ακούστε τι λένε τα παιδάκια που λένε τα κάλαντα: «Και βάλετε τα ρούχα σας, εύμορφα ενδυθήτε, στην εκκλησίαν τρέξετε, με προθυμίαν μπήτε, ν’ ακούσετε με προσοχήν όλην την υμνωδίαν, και με πολλήν ευλάβειαν την θείαν λειτουργίαν. Και πάλιν σαν γυρίσετε εις το αρχοντικόν σας, ευθύς τραπέζι στρώσετε, βάλτε το φαγητόν σας. Και τον σταυρόν σας κάνετε, γευθήτε ευφρανθήτε. Δώστε και κανενός φτωχού όστις να υστερήται». Αθάνατη ελληνική φυλή! Φτωχή μα αρχοντομαθημένη, βασανισμένη, μα χαρούμενη και καλόκαρδη περισσότερο από τους ευτυχισμένους της γης, που τους μαράζωσε η καλοπέραση (...)

Ναί αδελφοί μου Ελληνες, χαίρετε μαζί μ’ κείνους που χαίρουνται και κλαίτε μαζί μ΄κείνους που κλαίνε. Αυτή είναι η παραγγελία του Χριστού, και σ’ αυτή μονάχα θα βρήτε ανακούφιση. Δίνετε στους άλλους απ’ ότι έχετε. Το παραπάνω απ’ ότι έχει κανένας ανάγκη, το κλέβει από τον άλλον. «Μακάριον εστί το διδόναι μάλλον, ή λαμβάνειν».

Πολλοί από σας θά’ χουνε ίσως περισσότερο από μένα το δικαίωμα να μου πούνε αυτά που λέω εγώ σε σας. Δεν είμαι «ο ποιήσας και διδάξας», αλλοίμονό μου! Μα για να μη σκανδαλισθή κανένας πως τα λόγια μου είναι ολότελα κούφια, στενεύομαι να πω πως προσπαθώ να μην είμαι ολότερα «ο δάσκαλος που δίδασκε και νόμο δεν εκράτει
»....»

* Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες χριστουγεννιάτικες, μού’ ρχεται η επιθυμία και διαβάζω αυτό το βιβλίο του Κόντογλου. Και σας το συνιστώ. Για να θυμόμαστε όλοι ότι το θέμα δεν είναι να φεγγοβολήσουν τα λαμπιόνια, αλλά οι καρδιές μας.

Καλά Χριστούγεννα! Ευλογημένο και ειρηνικό το Νέο Ετος που ζυγώνει*.

* ΑΡΘΡΟ στην εφημ. "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" (25/12/2007, σελ. 17)

Δεν υπάρχουν σχόλια: