"Zηλούντες δόξαν ανεφάνησαν νέοι "γνήσιοι ορθόδοξοι"..."

Εις ώτα μη ακουόντων

Του Κώστα Νούση,

θεολόγου - φιλολόγου ΑΠΘ

Μετ’ εκπλήξεως ακούω τις τελευταίες ημέρες νέες αντιδράσεις του τύπου «ποιος είναι αυτός που τα βάζει με τα μεγαθήρια». Είναι εις νέος καινοφανής τρόπος κατακρήμνισης της του αντιπάλου επιχειρηματολογίας επί τη βάσει της απαξίωσης της προσωπικής αξίας του εναντίου κατ’ αντιπαράθεση με εγνωσμένου βεληνεκούς αντίπαλα δέοντα. Τακτικές γνωστές από άλλους χώρους, κοινές και τετριμμένες, μάλιστα πολύ φθηνές σε τελική ανάλυση, αποδεικνύουσες για μια ακόμη φορά την αδυναμία αντιπαραβολής επί της ουσίας και τα ισχνά θεμέλια της θέσεως των αντιφρονούντων. Πάντως δεν ξέρω αν τα έβαλα με μεγαθήρια αλλά σίγουρα προέβαλαν κεφαλήν απέναντί μου τινά «θηρία» ωσεί λαγωοί εξερχόμενοι εκ των υπό γην φωλεών τους και πάραυτα επιστρεφόντων εις αυτάς - συνήθως πνευματικά τέκνα παπίσκων πνευματικών διεκδικούντων το αλάθητο σε έργα και λόγια - που βγάζουν οιμωγές αγανάκτησης και φόβου εκ της προερχομένης εξ εμού – ως φαντάζονται – απειλής, μάλλον εκ των αποκαλυπτικών της εσωτερικής των ακτινογραφίας – ως φαίνεται – λόγων μου, τα οποία δεν είναι τόσο κυρίως προσωπική μου τοποθέτηση, όσον αρυόμενα εκ των λαγαρών ναμάτων της ορθοδόξου εκκλησιολογίας.

Ποια είναι δε τα ισχυρά χαρτιά των «ομολογούντων» ; Οι δυο γνωστοί πανεπιστημιακοί. Ουδέποτε όμως ο γράφων είχε πρόθεση να κάνει το δάσκαλο ή να συγκριθεί με άλλους παρά μόνο να μαρτυρήσει περί της απολεσθείσης ορθοδόξου εκκλησιολογίας, ενός χώρου αυτοσχεδιασμού από τον πάσα ένα (κατά κυριολεξίαν), ενώ πρόκειται για πολύ σοβαρό θέμα πίστεως, για να μην πω θέμα δογματικής. Η αρχική μου απορία είναι ποιοι βαφτίζονται και από ποιους τιτάνες και με τι κριτήρια. Μέτρο πάντων είναι ο λόγος του Θεού και όχι η προσωπική αξία ή αγιότητά μας. Κριτήριο όμως δυστυχώς κεντρικό για χριστιανούς αυτών των ιδεολογικών αποχρώσεων είναι το δόγμα: « ο μη ων μετ’ εμού εν πλάνη εστί», ως ορθότατα σχολίασε γραπτώς εν τω διαδικτύω προσφάτως εις εκ των ελαχίστων υποστηρικτών μου ανωνύμως. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί συμφωνούν και θα ήθελαν να τολμήσουν να εκφρασθούν αλλά σιωπούν δια τον φόβον των Ιουδαίων – να μη χαρακτηρισθούν ως οικουμενιστές ή χάσουν οι ιερωμένοι την πνευματική τους πελατεία. Μην ξεχνάμε ότι οι παραδοσιακοί διατηρητέοι και οι ανεγκέφαλοι πιστοί βαφτίζουν όποιον θέλουν οικουμενιστή - θύμα τους και εγώ - αλλά και αντιοικουμενιστή αντιστρόφως. Τους τελευταίους μάλιστα έχουν ήδη μέσα τους – και έξω τους βεβαίως με δηλώσεις και κινήσεις λατρείας – αγιοποιήσει όντας εν ζωή.

Δυστυχώς η εκκλησιολογία είναι ένας χώρος πειραματισμού και αυθαιρεσίας κατά το δοκούν εκάστου, με αποτέλεσμα έκτροπα λίαν επικίνδυνα – ως η προκειμένη περίπτωση – πολλάκις δε και ευτράπελα. Θυμάμαι τα χρόνια του εκκλησιαστικού της Λάρισας, τότε που υπήρξε περίοδος κατά την οποίαν άλλοι μνημόνευαν το μακαριστό Θεολόγο, άλλοι τον υπό της συνόδου διορισθέντα, άλλοι την Ιερά Σύνοδο εν συνόλω και άλλοι, πιο «διπλωματικοί», άφηναν το χώρο της μνημόνευσης του επισκόπου κενό, δίδοντας έτσι την ελευθερία εις ένα έκαστον να συμπληρώσει κατά συνείδηση το υπό σιωπήν παραδιδόμενον μυστήριον! Φαινόμενα που και σήμερα συναντούμε στις πολυάριθμες συνόδους απεσχισμένων του ενός σώματος του Χριστού παλαιοημερολογιτών, οίτινες διεκδικούν τη μοναδικότητα της επί γης ιστορικής παρουσίας της εκκλησίας και την αποκλειστικότητα της διατήρησης ανοθεύτου της παραδόσεως από το μίασμα του οικουμενισμού και πάσης άλλης αιρέσεως. Μάλιστα επινόησαν και τη νεοφανείσα αίρεση του νεοημερολογητισμού – όπως άλλοι επινοούν το φαναριώτικο νεοοικουμενισμό, παράλληλοι βίοι – ανάγοντας το θέμα των δεκατριών ημερών σε μέγα δογματικό ζήτημα, αγνοούντες ότι η ειδωλολατρική προσκόλληση στο χρόνο καθιστά τους ιδίους εκτεθειμένους δογματικώς – η Εκκλησία είναι ζων Σώμα Χριστού, τον οποίο και μόνο προσκυνά, και μπορεί να χρησιμοποιήσει ακόμη και ημερολόγιο προερχόμενο από παγανιστική πρωτόγονη φυλή του Αμαζονίου, αρκεί να εξυπηρετεί το λειτουργικό της χρόνο και εν γένει σκοπό. Μπορούμε λοιπόν σε μια ιστορική μητρόπολη να συναντήσουμε καμιά δεκαριά μητροπολίτες και αυτονομημένους κατώτερους κληρικούς, λες και το σώμα της εκκλησίας είναι πολυκέφαλο τέρας. Πράγματα βλάσφημα και εγκληματικά επί του ενός Σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας. Ζηλούντες τη δόξα αυτών ανεφάνησαν νέοι «γνήσιοι ορθόδοξοι» που με προχειρολογίες και άτακτες ακτιβιστικές εφορμήσεις θέτουν σε κίνδυνο την εκκλησιαστική ισορροπία. Για να στηρίξουν μάλιστα τους ακροβατισμούς τους είναι ικανοί να ανασύρουν από τα συρτάρια της εκκλησιαστικής ιστορίας περιπτώσεις διακοπής αρχιερατικών μνημονεύσεων και έτσι εν τη συνειδήσει τους όχι μόνον αναπαύονται αλλά και εξαγιάζονται.

Χρόνια τώρα προσπαθούν να πολεμήσουν τον αόρατο εχθρό τον εκ του Φαναρίου προερχόμενον, παραπέμποντάς μας στην παράλληλη χρόνια αναμονή του ελληνοτουρκικού πολέμου και την εξ αυτής πρόνοια συγκέντρωσης τροφίμων, αλλά και στην ομώνυμη αναμονή του αντιχρίστου και την εξ αυτής αναζήτηση καταφυγίων και κατασκευής κρησφυγέτων σωτηρίας. Ας αναλογιστούν τινές σε ποιους χώρους απαντώνται ανάλογα φαινόμενα, ώστε να κατανοήσουν την ομοιότητα των αντιδρώντων κατά «οικουμενισμού».

Ο χώρος της εκκλησίας δεν είναι τόσο στενός όσο θα θελαν μερικοί, για να χωράει μόνον ολίγιστες φατρίες και αυτοκεχρισμένους καθαρούς. Ούτε επίσης είναι ξέφραγο αμπέλι να αλωνίζει κανείς κατά βούλησιν ιδίαν αλλά ουχί θείαν. Ο ρόλος του επισκόπου είναι λίαν ευαίσθητος, όσο και η εκκλησιολογική συνείδηση των αγίων. Θεωρώ ότι η στάση τους πρέπει να αποτελεί οδοδείκτη στην πορεία πάντων ημών των υπολειπομένων πνευματικώς, για αυτό άλλωστε και τους χρησιμοποίησα κατά κόρον ως παράδειγμα στα ως τώρα σχετικά γραφόμενά μου.

« Η Εκκλησία ιδρύθηκε από τον Θεό και στερεώθηκε διά του αίματος των μαρτύρων. Και όμως πολλοί την πολεμούν και τη συκοφαντούν, χωρίς να διδάσκονται από την ιστορία ότι όσοι την επολέμησαν εχάθησαν, ενώ αντιθέτως εκείνη έχει ανυψωθεί μέχρι του ουρανού. Διότι η Εκκλησία, όταν πολεμείται, νικά. Όταν σκέπτονται εναντίον της κακά, αυτή εξαγνίζεται, όταν υβρίζεται, γίνεται πλέον λαμπρά. Δέχεται πολλάκις επιθέσεις, όμως δε νικάται ποτέ, κλυδωνίζεται μεν, χωρίς όμως να καταποντίζεται, υφίσταται διάφορα κακά, δε ναυαγεί όμως ουδέποτε. Παλαίει, χωρίς ποτέ να ηττάται» (άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος).
Η αλήθεια σίγουρα δεν έχει ανάγκη ανθρωπίνων ερεισμάτων. Αυτό άλλωστε θα φανεί, όταν το εν λόγω οικοδόμημα το οποίο έκτισαν κάποιοι πάνω σε δύο κυρίως «ακρογωνιαίους λίθους», αφαιρουμένων αμφοτέρων ή και ενός μόνον εξ αυτών, θα καταρριφθεί ως χάρτινος πύργος.

Λάρισα, 26/12/2009