Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Oι Τρείς Ιεράρχες και το σύγχρονο σχολείο

OΙ Τρείς Ιεράρχες και το σύγχρονο σχολείο, είναι το θέμα της σημερινής (Παρασκευή, 29/01/2010) εκπομπής «Θεολογία και Κοινωνία», η οποία μεταδίδεται από το Ρ/Σ της Ι. Μητρόπολης Λάρισας (96,3 FM) κάθε Παρασκευή στις 6 μ.μ.

Καλεσμένοι στο studio της εκκλησιαστικής ραδιοφωνίας για τη σχετική συζήτηση με τον δημοσιογράφο - θεολόγο Χάρη Ανδρεόπουλο και μ’ αφορμή την αυριανή γιορτή των Προστατών της Παιδείας και των Γραμμάτων μας Τριών Ιεραρχών , είναι οι Νικ. Παύλου, θεολόγος – ιστορικός, Μ.Sc., υπ. δρ. ΑΠΘ, διευθυντής του 14ου Γυμνασίου και ο Σταύρος Γουλούλης, Δρ. φιλόλογος, διευθυντής της τοπικής υπηρεσίας των Γενικών Αρχείων του Κράτους (ΓΑΚ), ενώ μέσω τηλεφωνικής επικοινωνίας θα μιλήσει και ο Σχολικός Σύμβουλος Β. Αιγαίου Ανδρέας Αργυρόπουλος, συγγραφέας του βιβλίου «Το επαναστατικό μήνυμα των Τριών Ιεραρχών»

* Eπισημαίνεται ότι η εκπομπή μεταδίδεται και μέσω της ιστοσελίδας της Ιεράς Μητρόπολης http://www.imlarisis.gr/live.php , που σημαίνει ότι ακούγεται, μέσω του διαδικτύου, σ' όλη την Ελλάδα. Οι ακροατές μπορούν να καταθέτουν τις απόψεις τους κατά τη διάρκεια της εκπομπής, στο τηλ. 2410 - 624926.

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

Το επαναστατικό μήνυμα των Τριών Ιεραρχών


ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΟΡΥΦΑΙΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ ΚΑΙ ΑΓΙΩΝ
ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Το επαναστατικό μήνυμα

των Τριών Ιεραρχών

Tου Χάρη Ανδρεόπουλου

Mπορεί η Ορθόδοξη Θεολογία να αρθρώσει λόγο για την οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα μας; Μπορεί να έχει άποψη και, άρα, πρόταση για μια καλύτερη Παιδεία; Σε κάποιους – ίσως στους περισσότερους - τα ερωτήματα αυτά μπορεί να μοιάζουν παράταιρα σε μια θεολογική και, άρα, πνευματική θεώρηση των πραγμάτων, ωστόσο, η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Η Ορθόδοξη Θεολογία, όχι μόνο έχει θέση και άποψη για τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα (ανισότητα, εκμετάλλευση) και προτάσεις που θα έδιδαν λύσεις σε «καυτά» θέματα της επικαιρότητας (φτώχεια, πείνα), αλλά, θα μπορούσε να πεί κανείς, ότι οι θέσεις αυτές είναι και επαναστατικές!

O Σχολικός Σύμβουλος Θεολόγων της περιφέρειας Βορείου Αιγαίου, αγαπητός φίλος και εκλεκτός συνάδελφος Ανδρέας Αργυρόπουλος, θεολογώντας πέρα από τα στερεότυπα περί των ελληνοχριστιανικών ιδεών που συνήθως αναπαράγονται αυτές τις μέρες εν είδει αφιερώματος στην μνήμη των Τριών Ιεραρχών, με λόγο μεστό που προσαρμόζει το δυναμικό λόγο της Θεολογίας στις υπαρξιακές ανάγκες του μετανεωτερικού ανθρώπου, έρχεται να επιβεβαιώσει ότι η ζωή και η πρόταση ζωής που εξάγεται από το έργο των Τριών Ιεραρχών περικλείει ένα μήνυμα άκρως επίκαιρο και τα μάλα επαναστατικό!

Σ’ ένα καλαίσθητο βιβλιαράκι που κυκλοφόρησε προσφάτως με τίτλο «Το επαναστατικό μήνυμα των Τριών Ιεραρχών», ο συγγραφέας, εκπρόσωπος μιας νέας γενιάς θεολόγων και διανοητών, αναδεικνύει με τρόπο γλαφυρό τον επαναστατικό, πράγματι, λόγο των τριών κορυφαίων διδασκάλων και αγίων της Εκκλησίας μας. Ενα λόγο o οποίος contra στη συμβατική θρησκευτικότητα της εποχής μπορεί, εκφράζοντας τη χριστιανική αυθεντικότητα, να προτείνει λύσεις και να δώσει κατευθύνσεις που θα γεμίσουν ελπίδα τον σύγχρονο άνθρωπο και θα τον απελευθερώσουν από τα δεσμά της σημερινής υποκρισίας η οποία είναι απότοκη ενός βολικού και, άρα, ακίνδυνου χριστιανισμού.

Στο βιβλίο γίνεται αναφορά για τις ριζοσπαστικές θέσεις των Τριών Ιεραρχών σε κοινωνικά θέματα, όπως π.χ. για τη θέση των Μ. Βασιλείου και Ιωάννη Χρυσοστόμου οι οποίοι θεωρούν ότι η κοινοκτημοσύνη είναι η λύση του κοινωνικού προβλήματος και προτείνουν την πρωτοχριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων, όπου όλα ήταν κοινά, σαν πρότυπο για μια δίκαιη οργάνωση των χριστιανικών κοινωνιών. Παράλληλα, ο συγγραφέας μαζί με τις πολλές άλλες αναφορές σε έργα τους, επικαλείται την άποψη του μεγαλύτερου ρώσου διανοητή του 20ου αιώνα, του Νικόλα Μπερντιάεφ, ο οποίος επισημαίνει ότι στον Μ. Βασίλειο, όπως και στον Ιωάννη τον Χρυσόστομο η κοινωνική αδικία, δημιούργημα της κακής διανομής του πλούτου, κριτικάρεται με μια δριμύτητα που θα έκανε τον Προυντόν και τον Κάρλ Μάρξ να χλωμιάσουν…

Για τις κοινωνικές ανισότητες μιλάει και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Δεν αποτελούν», λέει, «θέλημα Θεού» και εξηγεί: «O Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο ελεύθερο… Με την πτώση θρυμματίσθηκε η αρχική ενότητα και ισοτιμία μεταξύ των ανθρώπων, οι θρασύτεροι με τη βοήθεια του πολιτικού νόμου, τον οποίο κατέστησαν όργανο καταδυναστεύσεως, επιβλήθηκαν στους ασθενέστερους και έτσι οι άνθρωποι χωρίσθηκαν σε πλούσιους και φτωχούς, ελεύθερους και δούλους και σε πολλές άλλες κατηγορίες. Εμείς, όμως, σαν χριστιανοί οφείλουμε να αποβλέπουμε και να τείνουμε στην αρχική ενότητα και όχι στη κατοπινή διαίρεση, στο νόμο του Θεού και όχι στο νόμο του ισχυρού».

Χωριστή ενότητα για την θετική στάση των Τριών Ιεραρχών απέναντι στη ανθρωπιστική διάσταση της Παιδείας, ακόμη και στην έγνοια τους για τον σωστό σχολικό επαγγελματικό προσανατολισμό των νέων, αφιερώνει ο συγγραφέας, προτείνοντας επιτακτικά αλλαγή πλεύσης από το σημερινό χρησιμοθηρικό εκπαιδευτικό σύστημα που καταδυναστεύει τους νέους.

* Το βιβλίο προλογίζει ο Δρ. Θεολογίας και αρχισυντάκτης του περιοδικού «Σύναξη», Θανάσης Παπαθανασίου, επισημαίνοντας κι’ αυτός από τη πλευρά του, ότι επειδή μια θεολογία άπραγη δεν έχει νόημα, αν δούμε τους Τρεις Ιεράρχες σαν είδωλα, ή σαν γκουρού, τότε τους χάσαμε…

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Bίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου - Ιερομονάχου Ισαάκ


Ιερομονάχου Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παισίου του Αγιορείτου, Αγιον Ορος 2008, Στ΄ έκδοσις, σσ. 760.

Toυ Παν. Τελεβάντου
Ανέμενα από καιρό να πάρω στα χέρια μου την παρούσα έκδοση. Ημουν απόλυτα πεπεισμένος ότι θα ήταν εξ ορισμού το καλύτερο βιβλίο που θα μπορούσε να γραφτεί για τον π. Παίσιο. Ο συγγραφέας του (Ιερομόναχος Ευθύμιος της συνοδείας του κοιμηθέντος π. Ισαάκ και Γέροντας της καλύβης της Αναστάσεως στην Καψάλα του Αγίου Ορους), είχε όλες τις προυποθέσεις να συντάξει το αυθεντικό έργο για το βίο και την πολιτεία του μακαριστού Γέροντα. Εγκρατής της θεολογίας ιερομόναχος είχε την ευτυχία και το προνόμιο να ζήσει από κοντά για χρόνια το μακαριστό Γέροντα Παίσιο. Πέραν της προσωπικής μακρόχρονης και εκ του σύνεγγυς εμπειρίας με το μακαριστό Αγιο ασκητή, ο καλός ιερομόναχος συγγραφέας, είχε τη δυνατότητητα να συλλέξει και να αξιοποιήσει τις αναμνήσεις πλειάδας μοναχών οι οποίοι είχαν άμεση πνευματική εξάρτηση από τον π. Παίσιο. Ποιος αρμοδιότερος τούτων να μιλήσει για την προσωπικότητα του μακαριστού ασκητή και τους μυστικούς αγώνες του, να καταγράψει τη θαυμαστή διδασκαλία του, να εξιστορήσει τις διάφορες φάσεις της εν Χριστώ ζωής του και να αναφερθεί στα θαύματα που επιτέλεσε και επιτελεί με τη χάρη του Θεού;

Και ενώ ανέμενα με ακλόνητη βεβαιότητα ότι ο καρπός της συγγραφικής προσπάθειας του Οσιολογιότατου π. Ευθυμίου (ο οποίος από πνευματική ευαισθησία αποδίδει στο μακαριστό του Γέροντα Ισαάκ τη συγγραφή του έργου) θα ήταν όντως θαυμαστός, ομολογώ ότι δεν ανέμενα να διαβάσω ένα τόσο εκπληκτικό, από κάθε απόψη, βιβλίο. Αρχίζω από τα εξωτερικά. Πολύ καλαίσθητος τόμος, δερματόδετος, που διατίθεται μάλιστα σε εξευτελιστική τιμή. Η ταξινόμηση του υλικού είναι απόλυτα πετυχεμένη. Το βιβλίο δεν είναι απλά ευανάγνωστο. Ανήκει στα ευάριθμα εκείνα (και μάλιστα ογκώδη πέραν των 750 σελίδων) βιβλία που δεν θέλεις να τα αφήσεις από τα χέρια σου πριν φτάσεις στην τελευταία τους σελίδα. Και αφού το αναγνώσεις ως το τέλος όλο και βρίσκεις αφορμή να το ξαναδιαβάσεις, αν όχι στην ολότητά του, τουλάχιστον όσα κεφάλαια ερέθισαν το ενδιαφέρον σου περισσότερο από τα υπόλοιπα.

Οσο για το περιεχόμενο του βιβλίου “τι φω και τι λαλήσω;” Ο αναγνώστης ενεός και πλήρης κατανύξεως βλέπει να αποκαλύπτεται μπροστά του μια εκπληκτική σκιαγραφία ενός μεγάλου σύγχρονου Αγίου ο οποίος σελαγίζει με τη γιγάντιά του ιερότητα τον περίβολο του Αθωνα. “Σοκ και δέος” δοκίμασα με την ανάγνωση του βιβλίου. Το πρώτο συναίσθημα που με πλημμύρισε ήταν απελπισίας για τα χάλια μου. Πώς μπορώ να ελπίζω σε σωτηρία αφού ο π. Παίσιος κατόρθωσε αυτά τα υπεράνθρωπα ασκητικά παλαίσματα; Οταν όμως τέλειωσα την ανάγνωση του βιβλίου πλημμύρισα από ένα άλλο συναίσθημα: Αυτό της απέραντης φιλανθρωπίας του Θεού που οικονόμησε στις μέρες μας να υπάξουν Αγιοι της ολκής του π. Παίσιου. Αυτοί είναι η μόνη ελπίδα μας ότι το έλεος του Θεού θα καλύψει και τη ραθυμία και την ολιγοπιστία και τις αμαρτίες μας.

Πρόκειται για αληθινό αριστούργημα. Ενα από τα καλύτερα βιβλία ορθόδοξης θεολογίας που γράφτηκαν τον τελευταίο τουλάχιστον αιώνα. Δεν χρειάζεται επομένως να είναι κανείς προφήτης για να προφητέψει ότι θα γνωρίσει τεράστια επιτυχία κι απανωτές εκδόσεις. Εχω στα χέρια μου την ΣΤ΄ έκδοση και το βιβλίο μεταφράστηκε ή πρόκειται να μεταφραστεί σε 14 γλώσσες!) σε εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα. Προπαντός θα αναμορφώσει ψυχές, θα τις οδηγήσει σε μετάνοια, θα παρηγορήσει καρδίες και θα εμπνεύσει σε αγωνίσματα ασκητικά, σε ταπείνωση, σε μετάνοια, σε αυτομεμψία και προσευχή. Είχα, από το 1975, όταν πρωτοδιάβασα τα βιβλία του εν Αγίοις πατρός ημών Ιουστίνου Πόποβιτς “Ανθρωπος και Θεάνθρωπος” και “Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός” να διαβάσω βιβλίο που να με συγκλονίσει σε τέτοιο βαθμό. Σε όσους αδελφούς υποβάλει ο πειρασμός ότι είμαι υπερβολικός όταν μιλώ με αυτό τον ασυγκράτητο ενθουσιασμό για το βιβλίο τους παρακαλώ θερμά να το διαβάσουν και θα διαπιστώσουν ότι είμαι τόσο φειδωλός σε επαίνους. Αγιασμένο χέρι το σύνταξε. Φωτισμένος νους το συνέλαβε, γι’ αυτό και άγιος ο καρπός της προσπάθειας. Αποκλείεται να μην επιστατούσε η ψυχή του μακαριστού Γέροντα Παισίου στην καταγραφή του θαυμαστού αυτού βίου και της πολιτείας του.

“Ηδη προς εσπέραν εστί και κέκλικεν η ημέρα...”. "Το τέλος εγγύς". Δεν ξέρω αν ο Αγιος Θεός επιτρέψει να ξαναπάρω στα χέρια μου πέννα για να γράψω άλλο άρθρο ή βιβλιοκρισία. Τον ευχαριστώ “εκ μέσης καρδίας” επειδή με αξίωσε να διαβάσω και να κλάψω γοερά και πικρά (να εύχεσθε, καλοί αναγνώστες, σαν τον Πέτρο κι όχι σαν τον Ιούδα) αυτό το αριστούργημα. Τον δοξολογώ “εκ βαθέων”, επειδή το ανάξιο χέρι μου αξιώθηκε να γράψει αυτά τα φτωχά λόγια για ένα έργο που φέρει εμφανέστατα ανεξίτηλη τη σφραγίδα του Πνεύματος. Το συνιστώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου.

(Την κεντρική διάθεση του βιβλίου έχει το Ιερόν Ησυχαστήριον, “Αγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος”, 63088 Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής, Τηλέφωνον: 2375061592 και Τηλεμοιότυπον: 2375061103).

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

Η κρίση ταυτότητος του μαθήματος των Θρησκευτικών

Η ΚΡΙΣΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΑ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΟΣ

Toυ Κώστα Νούση,

Φιλολόγου - Θεολόγου ΑΠΘ

Κανείς δεν μπορεί αλλά και δεν πρέπει να εθελοτυφλοί στις ραγδαίες πολιτικοκοινωνικές και πολιτισμικές εκρήξεις που έφερε η τεχνολογική επανάσταση παγκοσμίως. Η κρίση των εθνών και των θρησκειών είναι καρπός των κοσμογονικών αυτών αλλαγών που προκαλούν γενικότερες φοβίες τοις πάσι λόγω κυρίως του πρωτοφανούς φαινομένου της παγκοσμιοποίησης με τη σύγχρονη μορφή της (φαινόμενα αντίστοιχα υπήρχαν και παλιότερα, για παράδειγμα η οικουμενική αλεξανδρινή αυτοκρατορία). Μια από αυτές τις φοβίες αντιμετωπίζουμε στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα του πολυπολιτισμικού καινού παγκοσμίου γίγνεσθαι αναφορικά και με το μάθημα των θρησκευτικών εν Ελλάδι.
Όπως είναι οφθαλμοφανές, δεν πρόκειται για κρίση του μαθήματος αλλά της παιδείας γενικότερα και πρωτίστως της ταυτότητάς μας ως λαού-έθνους-γένους-Εκκλησίας Χριστού.

Και μόνο η προβληματική περί του νέου χαρακτήρα του μαθήματος καταμαρτυρεί τις πλεονάζουσες εσωτερικές μας αγκυλώσεις και τις αμέτρητες ανασφάλειες που είναι γεννήματα μιας χρόνιας αποχριστιανοποίησης του ορθοδόξου λαού μας αλλά και των υπολοίπων χριστιανικών λαών σε παγκόσμιο φάσμα και δη σε αυτό των ευρωπαϊκών λαών .
Δεν έχουμε σαφή θρησκευτική και εθνική ταυτότητα και κατά συνέπεια ορρωδούμε ενώπιον και αυτής ταύτης της ονομασίας της παγκοσμιοποίησης ή παρομοίων όρων, όπως επί παραδείγματι αυτού της μετανεωτερικότητας. Αλλά κάνω μια απλή σκέψη επί τροχάδην περί της οικουμενικότητας του χριστιανικού κηρύγματος ως εντολής υπό Χριστού δοθείσης μέσα σε μια κοινωνία κλειστή και φοβική σαν την εβραϊκή. Άλλο θέμα η δαιμονική διαστροφή του φαινομένου και των υπολοίπων συγγενών που δεν είναι του παρόντος να αναλυθεί.

Ας περάσουμε ειδικότερα στο εν λόγω διδακτικό αντικείμενο. Τρία κατά τη γνώμη μου είναι τα βασικότερα προβλήματά του:

. η ποσόστωση θρησκειακού και ομολογιακού χαρακτήρα του μαθήματος στα πλαίσια του παγκόσμιου πλέον χωριού της γης του οποίου αποτελούμε μια εκ των σμικροτάτων συνοικιών,
· οι συγγραφείς των νέων διδακτικών εγχειριδίων και
· οι διδάσκοντες το αντικείμενο με την ανακαινισμένη μορφή του.
θα καταθέσω πολύ συνοπτικά μερικές παραμέτρους σχετικά με τα πλαίσια εντός των οποίων θα κληθούν άπαντες να τοποθετηθούν και απαντήσουν στα παραπάνω όντως κρίσιμα ζητήματα. Και όταν λέω άπαντες εννοώ Εκκλησία επίσημη, θεολόγους πανεπιστημιακούς και μέσης εκπαίδευσης, κράτος, το μέσο πιστό αλλά και έκαστο νεοέλληνα. Άλλωστε μόνο στα πλαίσια του νεοελληνικού μας ομοουσίου προχωρούμε πάντα αλαθήτως κατά το πρότυπο της εκκλησιαστικής συνοδικότητος.

Η προβληματική περί των αναλογιών του χαρακτήρα που θα πάρει το μάθημα θα πρέπει να έχει ως σημείο αναφοράς την ποιοτική χροιά της παιδείας που θέλουμε να παράσχουμε στη νέα γενιά και τι ταυτότητα θέλουμε να χορηγήσουμε στο νεοέλληνα ορθόδοξο χριστιανό της πατρίδας μας και ταυτόχρονα ευρωπαίο και οικουμενικό πολίτη. Επομένως είναι επιτακτικό να ξεκαθαρίσουν η Ελλάδα ως έθνος και κρατική υπόσταση και η Εκκλησία μας το είναι τους, πριν μορφώσουν τους στόχους τους και εν συνεχεία τους πολίτες γενικότερα και ειδικότερα τους πιστούς. Αν δεν προηγηθούν αυτά θα επακολουθήσει αντί μορφώσεως παραμόρφωση, ως άλλωστε το βλέπουμε ήδη να συμβαίνει. Ποια πρόταση ζωής και πολιτισμού έχουμε εν τέλει να αντιπροτείνουμε ως νεοέλληνες στο σύγχρονο οικουμενικό άνθρωπο από τη μικρή μας ελλαδίτσα έως τα πέρατα της γης τα οποία είναι συγκοινωνιακώς πλέον τόσο ταχέως προσβάσιμα όσο άμεσα εισερχόμενα στο σπίτι μας μέσω του διαδικτύου;

Τα σχετικά άπορα και οι ύφαλοι πλείστοι. Ενδεικτικώς μνείαν ποιούμαι του ζητήματος της εθνικής και οικουμενικής ταυτότητος. Πόσο μπορεί και αν πρέπει η πατρίδα μας να μειώσει τον ομολογιακό χαρακτήρα του μαθήματος τη στιγμή που η ορθοδοξία είναι δομικό στοιχείο της ταυτότητας του γένους κατ΄ αναλογίαν και με άλλα αντίστοιχα προβλήματα διδακτικής φιλοσοφίας, όπως είναι το μάθημα της ιστορίας; Η εκκλησία μας αναγνωρίζει ότι τα έθνη είναι μεταπτωτικό φαινόμενο και όλοι οι άνθρωποι είναι αδέλφια και παιδιά του ενός Θεού. Το όραμα εξάλλου και η προφητεία της εσχατολογικής Βασιλείας του Θεού είναι η υπέρβαση των εθνών και των πάσης φύσεως διχασμών και η ένωση των πάντων εν Χριστώ Ιησού. Μπορείς όμως σήμερα να προωθήσεις μια ιστορία διεθνικού χαρακτήρα εις βάρος του εθνικού; Παράλληλη προβληματική με το θρησκευτικό μάθημα.

Το πλέον μέγιστο κατά τη γνώμη μου θέμα έγκειται στο κοινό κατά βάση πρόβλημα των συγγραφέων και των διδασκόντων των νέων εγχειριδίων. Δε νομίζω ότι αμφιβάλλει κανείς πως δε μετράει τόσο το περιεχόμενο του εκάστοτε βιβλίου όσον η ποιότητα του διδάσκοντος. Και πάλι πρόκειται για μείζον ζήτημα πρωτίστως πολιτικής του υπουργείου Παιδείας και των θεολογικών σχολών. Αναρωτιέμαι πόσο ένας άθεος ή αγνωστικιστής θεολόγος δύναται να μεταφέρει ορθώς το ορθόδοξο δόγμα. Η ένσταση ότι μπορεί κάποιος να ακολουθεί τη διδακτική δεοντολογία ανεξάρτητα του προσωπικού του πιστεύω προσκρούει στην ιδιαιτερότητα του μαθήματος και στην ευαισθησία της διαμόρφωσης της θεολογικής συνείδησης των αγνών ψυχών των παιδιών όλου του φάσματος των ηλικιών μέχρι τη μετεφηβική νεότητα. Παίζουμε συνεχώς και αυτοσχεδιάζουμε εν πολλοίς μετά το 1830 και δη εν ου παικτοίς. Δεν πρέπει να σταματήσει κάποτε αυτό; Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με κινήσεις εκπαιδευτικής σοβαρότητος και ωριμότητος. Μου ήρθε στο μυαλό πρώην κληρικός που αποσχηματίστηκε και πνέει γραπτώς και προφορικώς τα μένεα κατά του Χριστού και της Εκκλησίας έμπλεος ποικίλων αιρέσεων. Είναι και καθηγητής μέσης εκπαίδευσης. Μπορεί αύριο να κληθεί να συγγράψει και νέο διδακτικό εγχειρίδιο. Θύματα και πάλι και πάντα τα αθώα παιδιά. Αυτά τα τραγελαφικά εκπαιδευτικά παράλογα ποιος θα τα ελέγξει και ρυθμίσει επιτέλους;

Μιας και καταπιάστηκα με το θέμα αυτό να αναφερθώ και στην υποσυνείδητη διαστρεβλωμένη προβολή του ορθοδόξου θρησκεύματος από ελλειμματικούς τω βιώματι και τη πίστει θεολόγους αψόγως κατηρτισμένους επιστημονικά. Αν για παράδειγμα κάποιος θεωρεί την Παλαιά Διαθήκη ως μυθολογία σε μεγάλο βαθμό, τότε και ο ίδιος ζει σχιζοφρενικά εντός της Εκκλησίας και του αντικειμένου εργασίας του και κατά αναπόδραστη συνέπεια βλάπτει εαυτόν και αλλήλους. Η βαθύτερη επομένως αιτία της νόσου είναι η πνευματική μας πενία, η οποία είναι τόσο δυσωδώς όζουσα που δυσχεραίνει το έργο του επαναπροσδιορισμού της μορφής του μαθήματος των θρησκευτικών, πολλώ δε μάλλον της υλοποίησης μιας αποτελεσματικής του αναμόρφωσης.

Ο χριστιανός και ο θεολόγος ειδικότερα δεν πρέπει να διακατέχεται από φοβικά σύνδρομα, διότι μαρτυρεί δια λόγου και έργου περί της αληθείας, τουτέστιν περί Θεανθρώπου Χριστού, του φωτός της ανθρωπότητας. Μιας παγκόσμιας κοινότητας που λιμοκτονεί πνευματικά και βάλλεται από τη δαιμονική πολυεπίπεδη διαστροφή του καλού και κυρίως επί της γνώσεως και της πληροφορίας. Αρκεί λοιπόν μια απλή επιστροφή στην απολεσθείσα ορθοδοξία και ορθοπραξία, ώστε να ανανήψουμε ως έθνος - κράτος και να μεταλαμπαδεύσουμε οικουμενικώς τη δική μας πρόταση ζωής και μάλιστα ζωής αιωνίου. Αναλογιστήκαμε άραγε ως χριστιανοί και ως Έλληνες μήπως αυτό είναι το πιο σημαντικό που έχουμε να προβάλλουμε στους αδελφούς μας απανταχού της γης; Θεωρώ προσωπικά ότι στους άλλους τομείς άλλοι λαοί και μας προσπέρασαν και δώσανε οι άνθρωποι απαντήσεις και λύσεις στα προβλήματα ή τουλάχιστον τις γνωρίζουν και τις υλοποιούν σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Εμείς όμως είμαστε κάτοχοι της όντως φιλοσοφίας. Και αυτή δε λύνει θέματα που ανήκουν στο στενό ορίζοντα ολίγων ετών ζωής. Δρομολογεί την επίλυση του μεγίστου πανανθρωπίνου προβλήματος: της υπέρβασης του θανάτου και της αιωνίας θέωσης εν Θεώ του ανθρώπου. Αρξώμεθα λοιπόν από ορθοδόξου ελληνικής παιδείας.

Λάρισα, 23-1-2010

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Παιδεία: Ωρα για μεγάλες τομές!


* Προτάσεις στο διάλογο για την επιμόρφωση, την αξιολόγηση

και την μισθολογική αναβάθμιση των εκπαιδευτικών

Του Χάρη Ανδρεόπουλου*

Μια κινεζική παροιμία λέει: Αν θέλεις να δουλέψεις για ένα χρόνο σπείρε σιτάρι, αν θέλεις να δουλέψεις για δέκα χρόνια φύτεψε ένα δέντρο και αν θέλεις να δουλέψεις για τριάντα χρόνια εκπαίδευε ανθρώπους. Στη σημερινή εποχή της γνώσης, της εξειδίκευσης, της επιδεξιότητας και των καινοτομιών, δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία ότι το μέλλον της ελληνικής οικονομίας θα κριθεί από την ποιότητα του ανθρώπινου δυναμικού, η παραγωγή του οποίου, ασφαλώς, προϋποθέτει την ύπαρξη ενός αξιόπιστου, τουτέστιν αποτελεσματικού, συστήματος εκπαίδευσης και κατάρτισης. Το διαθέτουμε ως χώρα; Aς μη κοροϊδευόμαστε, η κατάσταση είναι πολύ δραματική, οι πολιτικές ευθύνες είναι διαχρονικές και οι συνέπειες αυτής κρίσης κάτι παραπάνω από ορατές, καθώς, όπως όλοι οι άνθρωποι της οικονομίας αναγνωρίζουν,
για τη δεινή οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα καθοριστικό ρόλο έπαιξε και η συστηματική απαξίωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος.

Κατά τη γνώμη μου, για το σημερινό χάλι στην εκπαίδευση μερίδιο ευθύνης δεν φέρουν μόνο τα μεγάλα κόμματα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ), αλλά και αυτά της Αριστεράς (ΚΚΕ – ΣΥΝ), καθώς κάποιες επιμέρους προσπάθειες που επιχειρήθηκαν κατά το παρελθόν (πχ. για την εφαρμογή της αξιολόγησης στα σχολεία και τους εκπαιδευτικούς, με τους νόμους του κ. Πέτρου Ευθυμίου και της κ. Μαριέτας Γιαννάκου) δεν τελεσφόρησαν διότι υπονομεύθηκαν εξ αρχής απ’ την Αριστερά. Φυσικά, τεράστιες είναι και οι ευθύνες του συνδικαλιστικού κινήματος (ΟΛΜΕ), το οποίο στις πλείστες των περιπτώσεων λειτούργησε ανασχετικά σε προσπάθειες ακόμη και στοιχειώδους εκλογίκευσης του συστήματος, εναντιούμενο – εν έτει 2000 – ακόμη και στη κατάργηση της (κορεσμένης) επετηρίδας για τον διορισμό των εκπαιδευτικών. Φυσικά, σήμερα ουδείς διανοείται να εισηγηθεί την κατάργηση του ΑΣΕΠ (μέσω διαγωνισμού, εκ του οποίου διορίζονται οι - κατά τεκμήριον – ικανότεροι ασχέτως, φυσικά, πολιτικών φρονημάτων) και να προτείνει την επαναφορά της επετηρίδας, πλην ενίων «παλαιοημερολογιτών» της Αριστεράς.

Το 2010 ξεκινά για την εκπαίδευση με πολλές προσδοκίες. Στο τιμόνι του υπ. Παιδείας ευρίσκεται μια παλιά …συνάδελφος, η Αννα Διαμαντοπούλου, η οποία στις αρχές της 10ετίας του ’80, μετά την αποφοίτησή της από το Πολυτεχνείο (ΑΠΘ) εργάσθηκε κάποια χρόνια (’83 – ’85) ως αναπληρώτρια καθηγήτρια (του κλάδου ΠΕ 12.01, πολιτικών μηχανικών) σε Τεχνικά Λύκεια της Θεσσαλονίκης αφήνοντας μάλιστα στη μνήμη Θεσσαλών συναδέλφων που είχαν συνυπηρετήσει μαζί της τις καλύτερες των εντυπώσεων για την άριστη επιστημονική της κατάρτιση και την επαγγελματική της συνέπεια. Η νέα υπουργός Παιδείας, λοιπόν, που ξέρει (και) από μέσα την εκπαίδευση (και, άρα, περιμένουμε απ’ αυτήν περισσότερα έργα και λιγότερα λόγια…) εξήγγειλε ότι περί τα τέλη Ιανουαρίου παραδίδεται για δημόσια διαβούλευση και το Μάρτιο κατατίθεται στη Βουλή το νομοσχέδιο για τις αλλαγές στα αναλυτικά προγράμματα από το Νηπιαγωγείο μέχρι το Λύκειο, την ένταξη όλων των προσλήψεων (μονίμων και αναπληρωτών) σε διαγωνισμό του ΑΣΕΠ (προσμετρουμένης και της όποιας προϋπηρεσίας για να μην αδικούνται αναπληρωτές και ωρομίσθιοι), τον εξορθολογισμό του συστήματος μεταθέσεων και αποσπάσεων, την εφαρμογή (επιτέλους!) της αξιολόγησης, την αξιοκρατική επιλογή στελεχών εκπαίδευσης, κλπ. Επίσης, η κ. Διαμαντοπούλου μίλησε και για πολλά άλλα ενδιαφέροντα πράγματα, όπως, π.χ. για την αναβάθμιση της πολύπαθης τεχνικής εκπαίδευσης (με την ίδρυση του «Τεχνολογικού Λυκείου»), την προσαρμογή του εκπαιδευτικού συστήματος στη ψηφιακή κοσμογονία, για τη διδακτική χρήση της τεχνολογίας σ’ οριζόντιο επίπεδο, τουτέστιν για τη διδασκαλία όλων των μαθημάτων, κ.α.

Εχω την εντύπωση ότι, στο πλαίσιο του εθνικού διαλόγου για τη Παιδεία, μπορούμε να ξεκινήσουμε συμφωνώντας σε ορισμένα απλά, βασικά ζητήματα άμεσης προτεραιότητας, τα οποία και το εκπαιδευτικό μας σύστημα έχει ανάγκη για να ορθοποδήσει λειτουργικά και να ωφεληθεί ποιοτικά, αλλά και η κοινωνία στην πλειονότητά της τα αποδέχεται. Κάποια, λοιπόν, πολύ σημαντικά θέματα, στα οποία όλοι (ή εν πάση περιπτώσει οι περισσότεροι, δημοκρατία έχουμε...) μπορούμε να συμφωνήσουμε είναι - ενδεικτικώς - τα εξής:

* Επιμόρφωση: Για την αναβάθμιση των ακαδημαϊκών προσόντων των καθηγητών να επισπευσθούν οι διαδικασίες για την ίδρυση σχολών ετήσιας ή διετούς επιμόρφωσης, κατά τα πρότυπα της μετεκπαίδευσης των δασκάλων και νηπιαγωγών στα (λειτουργούντα στις έδρες αντίστοιχων πανεπιστημιακών σχολών) λεγόμενα «Διδασκαλεία».Εννοείται ότι η επιμόρφωση αυτή θα πρέπει να κινείται σε δύο άξονες, ήτοι στον επιστημονικό (κατά ειδικότητα), αλλά και, ευρύτερα, στον παιδαγωγικό, γιατί και οι επιστήμες εξελίσσονται με ταχύτατους ρυθμούς και οι παιδαγωγικές μέθοδοι διαρκώς βελτιώνονται. Και πρέπει οι εκπαιδευτικοί να είμαστε μέσα στις εξελίξεις (και στις επιστημονικές και τις παιδαγωγικές), ώστε και τη σύγχρονη επιστημονική γνώση να προσφέρουμε τους μαθητές μας, αλλά και «να τους μαθαίνουμε πως να μαθαίνουν» (όπως προτρέπει η σύγχρονη παιδαγωγική). Aξίζει εν προκειμένω να θυμηθούμε την αξεπέραστη, περί της αξίας της παιδαγωγικής επιστήμης, ρήση του αγίου (και μεγάλου παιδαγωγού) Ιωάννου του Χρυσοστόμου «Της τέχνης ταύτης ουκ έστι άλλη μείζων. Τι, γάρ, ίσον του ρυθμίσαι ψυχήν και διαπλάσαι νέου διάνοιαν;» (Ομιλία ΝΘ’ εις ΜτΘ, PG 58, 584)

* Αξιολόγηση: Να ενεργοποιηθεί ο θεσμός της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου και των εκπαιδευτικών, με εγγυήσεις αντικειμενικής εφαρμογής που θα συμφωνηθούν μέσα από ένα καλόπιστο διάλογο του υπουργείου με τους φορείς της εκπαιδευτικής κοινότητας. Τα τριάντα, σχεδόν, χρόνια χωρίς αξιολόγηση έχουν δημιουργήσει στο εκπαιδευτικό σύστημα πολλά μειονεκτήματα, απότοκα της ισοπέδωσης. Εχουν αρχίσει να συνταξιοδοτούνται εκπαιδευτικοί οι οποίοι αξιολόγησαν χιλιάδες παιδιά, αλλά αυτοί δεν αξιολογήθηκαν ποτέ (!), από κανέναν. Φθάνει πια. Να δοθούν κίνητρα για εθελοντικές μετατάξεις στους εκπαιδευτικούς που επιθυμούν να μεταταγούν σε υπηρεσίες που δεν έχουν εκπαιδευτικό χαρακτήρα και να τοποθετηθούν σε αμιγώς διοικητικές θέσεις εντός του υπ. Παιδείας, ή σε άλλα υπουργεία.

* Μισθολόγιο: Στο αίτημα της ΟΛΜΕ για εκπαιδευτικό μισθολόγιο με εισαγωγικό μηνιαίο μισθό στα 1.400 ευρώ, ακούμε από τη σημερινή κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ), ως απάντηση, ότι ακούγαμε και από την προηγούμενη (ΝΔ), και συγκεκριμένα το επιχείρημα ότι το αίτημα, λόγω της «οικονομικής κρίσης» είναι «εξωπραγματικό», «ανέφικτο», κλπ. Την ίδια ώρα, πάντως, για αποφοίτους, όχι πανεπιστημιακής («ΠΕ»), αλλά δευτεροβάθμιας («ΔΕ» - απόφοιτοι Λυκείου) και υποχρεωτικής («ΥΕ», απόφοιτοι Γυμνασίου και Δημοτικού) εκπαίδευσης, σε άλλες υπηρεσίες – «ρετιρέ» του στενού (π.χ. εφοριακοί, τελωνειακοί, κ.λ.π.) και ευρύτερου δημόσιου (ΟΤΕ, ΔΕΗ , ΕΡΤ, λοιπές «ΔΕΚΟ», Τράπεζες,κ.λ.π.) τομέα, συνεχίζει νά’ ναι «εφικτή» και «ρεαλιστική» η καταβολή μηνιαίων αποδοχών στα 3.000 ευρώ και βάλε – παρά την «οικονομική κρίση» και τα τοιαύτα.... Είναι ντροπή ένας γυμνασιάρχης να έχει αποδοχές μικρότερες από ένα κλητήρα του υπ. Οικονομικών. Σήμερα ένας λυκειάρχης με 30 χρόνια υπηρεσίας και ευρισκόμενος στο 3ο Μ.Κ. έχει αποδοχές (μισθός + επιδόματα) γύρω στα 1.850 ευρώ, ενώ ένας κλητήρας της Εφορίας, με τα ίδια χρόνια υπηρεσίας, κοντά στα 2.700 – 2.800 ευρώ..

Φυσικά, χρειάζεται να γίνουν πολλά περισσότερα και συνθετότερα πράγματα για να μπεί στους ρυθμούς του 21ου αιώνα το εκπαιδευτικό μας σύστημα και ν’ αναβαθμισθεί τόσο η ποιότητα του σχολείου, όσο και ο επαγγελματικός και κοινωνικός ρόλος του καθηγητή, αλλά ας ξεκινήσουμε απ’ τ’ απλά που είναι κι’ επείγοντα - κι’ έχει ο Θεός. Αν τα δύο μεγάλα κόμματα (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ) συναινέσουν στην εφαρμογή των αναγκαίων και κοινής παραδοχής πολιτικών εκσυγχρονισμού του εκπαιδευτικού μας συστήματος, τότε μπορούμε να αισιοδοξήσουμε ότι το 2010 θά’ ναι για την εκπαίδευση μια καλύτερη χρονιά.

* Ο Χάρης Ανδρεόπουλος είναι δημοσιογράφος - θεολόγος ΑΠΘ (xaan@theo.auth.gr) και καθηγητής Β’/θμιας εκπαίδευσης (Γυμνάσιο Αρμενίου). Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα στην "Ελευθερία" της Λάρισας (20/01/2010, σελ. 16, http://www.eleftheria.gr/viewarticle.asp?aid=15794&pid=19&CategoryID=19 )

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

H ευγένεια των Αγίων και ο σύγχρονος εκκλησιαστικός σουρρεαλισμός

"Η ΕΥΓΕΝΕΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΣΟΥΡΡΕΑΛΙΣΜΟΣ"

(εν όψει της ληστρικής παρασυνόδου της 21 Ιανουαρίου, στα θεσσαλικά χώματα)"

Του Κώστα Νούση,
Φιλολόγου - Θεολόγου ΑΠΘ

Περιδιαβαίνοντες στους βίους των αγίων και διακρίνοντες την ευαισθησία και λεπτότητά τους ιστάμεθα έκθαμβοι ενώπιον της ποιητικής τους ψυχής και της εκλεπτυσμένης τους συνείδησης και διαγωγής που μαρτυρούν την επενέργεια του ταπεινού Πνεύματος του Θεού στις ψυχές τους. Καθρεφτιζόμενοι δε στα πρόσωπά τους αισθανόμαστε την πνευματική μας ανεπάρκεια και τη διαστροφή υπό της συντριπτικής πλειοψηφίας των χριστιανών της ορθοδόξου πνευματικότητας και του ευαγγελικού ήθους.

Ενδεικτικώς ορώντες στο βίο του στύλου της Ρωσίας οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ θυμόμαστε την προσφώνησή του «χαρά μου» στον κάθε επισκέπτη του προσκυνητή ανεξαρτήτου καταγωγής και μορφωτικού επιπέδου. Πάντοτε τόνιζε και συνεβούλευε εξάλλου ότι το χαρακτηριστικό των πνευματικών ανθρώπων είναι ο ευγενικός τρόπος. Ο ημέτερος π. Ιάκωβος Τσαλίκης συνήθιζε εν εκάστη φράσει του έμπλεος ταπεινότητος να επαναλαμβάνει το «με συγχωρείτε». Ο γερο Πορφύριος επίσης έλεγε ότι πρέπει να γίνεις ποιητής για να είσαι χριστιανός και μόνο τέτοιες ψυχές μπορούν να εγγίσουν το Χριστό. Αλλά και μια απλή θέαση της επί γης συναναστροφής του Κυρίου βοά περί αυτής ακριβώς της άκρας γλυκύτητος και αβρότητός του εν έργοις και λόγοις. «Μάθετε απ΄ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία» (Ματθ. ια’ 29). Η βάση άλλωστε της ορθοδόξου πνευματικής ποιότητος είναι η ειρήνη. «Εν ειρήνη του Κυρίου δεηθώμεν». «Ειρήνευσον εν σεαυτώ και ειρηνεύσει σοι ο ουρανός και η γη» όπως τόνιζε ο αρχαίος ασκητής.

Και ενώ είναι τόσο εναργή και ευδιάκριτα τα ευαγγελικά και πατερικά μηνύματα, το αδυσώπητο εκκλησιαστικό status quo μας προσγειώνει απότομα στη σκληρή πραγματικότητα. Ο χαμένος ή αφορισμένος μάλλον καλώς εννοούμενος ρομαντισμός της χριστιανικής τελειότητος αντικαθίσταται με πολεμοχαρείς διαθέσεις και αντ’ αυτού αναπαράγονται αδιαλείπτως ορδές ημιαγρίων που επελεύνουν κατά οιουδήποτε θεωρείται εχθρός της πίστεως, η οποία εξέπεσε πλέον σε επίπεδο μιας ταυτότητος λίαν συγγενούς με εκείνη της εθνικής. Ληστρικές παρασύνοδοι συγκαλούνται από άτομα προσβεβλημένα από τη μεταδοτική νόσο του ζηλωτισμού και τον ιό της φονταμενταλιστίτιδος, τα οποία προσπαθούν να αποκτήσουν εκκλησιαστική υπόσταση στα πλαίσια της τελεολογίας της εξόδου από την αντίστοιχη και την εν γένει αφάνεια και ασημαντότητά τους. Λιβελλογράφοι του θεολογικού λόγου ανατέλλουν εν είδει αποστολικής διαδοχής στο εκκλησιαστικό στερέωμα και καταπνίγουν φωνές υγιούς διαμαρτυρίας, οπόθεν και αν προέρχονται.

Μαξιμαλιστές μιας θρησκειοποιημένης εκκλησίας και μιας ιδεολογικοποιημένης πίστης ενδύοντες εαυτούς με το φιλοσοφικό μανδύα μιας ευλαβοφανούς καθαρότητος. Θάλλουν ταυτοχρόνως τα φαινόμενα του εκκλησιαστικού αναρχοαυτονομισμού εκ παραλλήλου με τη μείωση της ποθούμενης και ζητούμενης αγιότητος. Η παραχάραξη της χριστιανικής ελευθερίας αντικατοπτρίζεται σε ευτράπελες κατά το μάλλον ή ήττον ενέργειες εκκλησιολογικού υπερρεαλισμού που χαντακώνουν την ομορφιά της χριστιανικής ανωτερότητος με τις φονταμενταλιστικές δυσφημιστικές και παραμορφωτικές προβολές υπό τινων ουκ ολίγων της γνήσιας ορθόδοξης ζωής.

Μνείαν ποιούμαι επί παραδείγματι των ζηλωτών αγιορειτών εκείνων που θεωρούσαν ότι έπαυσε η χάρις εν τη εκκλησία και «έγλειφαν» τον τελευταίο εναπομείναντα εν γη άγιο Άρτο τον υπό του τελευταίου αξίου ιερέως ευλογηθέντα! Να κλάψεις ή να γελάσεις; Συναισθηματικό δίλημμα. Πολλοί σήμερα θεωρούν ότι άπαντες σχεδόν εν τη γη εμολύνθησαν από τις μετά των παπικών και συγκρητιστών επαφές και αμφιβάλλουν για την εγκυρότητα των μυστηρίων λαμβάνοντες ποικίλα μέτρα, όπως μη μαγαρισθώσιν υπό των μεμιασμένων επισκόπων και ιερέων των προσβληθέντων υπό της ασθενείας του λατινισμού και οικουμενισμού. Ιερείς βωλοδέρνουν από μητρόπολη σε επισκοπή και τούμπαλιν ζητούντες αξίους ιεράρχας τους οποίους εγκαταλείπουν άμα τη παραβάσει ιερών κανόνων (κριτηρίοις άτινα μόνον αυτοί επινενοήκασι). Με περισσό άγχος και ανασφάλεια πλείστοι όσοι παρατηρούν και την ελαχίστη κίνηση εκάστου εκκλησιαστικού ταγού και προσπαθούν να ανεύρουν το αντίστοιχο ιεροκανονικό εδάφιο, για να την κατατάξουν στις ανάλογες κατηγορίες των εγκεκριμένων ή παρεκκλινουσών εκ της ορθοδοξίας ενεργειών. Αν αυτά όλα δεν είναι εκκλησιαστική υποχονδρία, τότε τι είναι;

Οι περιπτωσιολογικές αυτές εμμονές εννοείται πως κατασκευάζουν εκκλησιολογικά παραστρατήματα εξ ουκ όντων και οδηγούν τα θύματά τους, κληρικούς και λαϊκούς, στην κατωφερή ατραπό της αειρύτου ιεροκατάκρισης και εν τέλει του εκχυδαϊσμού της συμπεριφοράς και των λόγων ειδικότερα κατά ποιμένων.

Το έτερο μεγάλο χαρακτηριστικό των αγίων παρά τη υπερβαλούση αυτών ευγενεία είναι η διάκριση, η μεγίστη των αρετών, «χωρίς την οποία δεν έκαναν τίποτε», όπως έλεγε ο γέροντας Ιάκωβος της Εύβοιας. Με έκπληξη διαβάζουμε στο βίο του οσίου αυτού ανδρός πως είχε το χάρισμα να βλέπει στα πρόσωπα των προσκυνητών την πνευματική τους κατάσταση (ενίοτε και υπό μορφήν ζώων!). Όμως σπανιότατα προσέβαλλε με παρατηρήσεις και απηγόρευε τη θεία Κοινωνία και ας έβλεπε αναξίως προσερχομένους στο μυστήριο. Διαβάζουμε σε μια χαρακτηριστική περίπτωση να αναφέρει ο όσιος πατέρας: «κάποτε ήρθε ένα πρόσωπο μορφωμένο να μείνει στο μοναστήρι και σε γενομένη συζήτηση μαζί του μου είπε ότι προτίθεται να κοινωνήσει στη θεία Λειτουργία της επομένης ημέρας. Έβλεπα ότι δεν έπρεπε να κοινωνήσει, γιατί ήταν ανεξομολόγητος και οι αμαρτίες του δεν του επέτρεπαν τη θεία Κοινωνία. Προσπάθησα στη συζήτηση που είχαμε να του δώσω την ευκαιρία να εξομολογηθεί αλλά στάθηκε αδύνατο. Όλη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα συλλογιζόμενος πώς να τον κοινωνήσω, αφού δεν έπρεπε, αλλά και πώς να μην τον κοινωνήσω που θα ήταν προσβολή να του αρνηθώ τη θεία Κοινωνία. Όταν έφτασε η ώρα και προσήλθε αναξίως να κοινωνήσει, κάποιο ενάρετο πρόσωπο είδε μια χρυσή ακτίνα, μια λάμψη να φεύγει από την Αγία Λαβίδα, να περνάει πάνω από τον ώμο του ιερέα και να πηγαίνει πάνω στο άγιο Δισκάριο, πάνω στην αγία Τράπεζα.

Ήταν η αγία Μερίδα που έφυγε και έτσι ο άνθρωπος δεν κοινώνησε φυσικά, που θα ήταν σε κατάκριμα» ( εκ του βιβλίου ‘’ένας άγιος Γέροντας, ο μακαριστός π. Ιάκωβος’’ - έκδοση των Πατέρων της Ι. Μονής Οσίου Δαβίδ Γέροντος, Λίμνη Ευβοίας 1996). Υπερθαύμαστος όντως η αγάπη και η ευαισθησία του γέροντος που δεν εξεδίωξε τον ανάξιο κοινωνήσαι - προτίμησε να «στενοχωρήσει» τον Κύριο παρά τον αδελφό - αλλά το άφησε στο Θεό. Πόσο ωραίο θα ήταν και εμείς να αφήναμε τα πάντα στο Θεό! Η ιστορία και η καθημερινότητα αποδεικνύει ότι οσάκις πάμε να διορθώσουμε τα πράγματα κατά τη γνώμη μας αποτυγχάνουμε και μάλιστα τα μπερδεύουμε περισσότερο. Ίσως προτρέξουν μερικοί να δουν στην ενέργεια του αγίου παράβαση του παραγγέλματος εις ιερέα του Μεγάλου Βασιλείου: «όρα μη παραδώς τον Υιόν του Θεού εις χείρας αναξίων. Οις οι θείοι Κανόνες ουκ επιτρέπουσι, μη μεταδίδου. Μη εντραπής τους ενδόξους της γης, μηδ’ αυτόν τον το διάδημα περικείμενον εν τη ώρα εκείνη». Σε μια παράλληλη ειδική περίπτωση μοιχαλίδος εξομολογηθείσης ο γέροντας Πορφύριος της επέτρεψε να κοινωνήσει σε τρεις μέρες, «παραβαίνοντας» τον κανόνα που επιτρέπει σε δεκαπέντε έτη! Ίσως, για να γυρίσουμε και λίγο στην αρχαιότητα, αμφισβητήσει κάποιος και την ορθόδοξη βάπτιση του Μ. Κωνσταντίνου από τον προστάτη του Αρείου Ευσέβιο Νικομηδείας. Πιθανώς έτερος καππαδόκης θα κάνει το ίδιο και με τη χειροτονία του αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων υπό του αρειανού επισκόπου Ακακίου. Μπορεί επίσης ένας πιστός να τρέμει μη ματώσει μετά τη θεία μετάληψη μήπως φύγει ο Χριστός ή ένας υπερευλαβής (υπερρεαλιστής μάλλον) ιερέας να αγχωθεί μην του διαφύγει κανένας μαργαρίτης κατά την τέλεση των λειτουργικών του καθηκόντων τη στιγμή που καταπατείται αμέσως μετά τη θεία μετάληψη από τους πλείστους όσους μεταλαμβάνοντας και αμαρτάνοντας εν συνεχεία ή και εξ εθίμου και απίστως κοινωνούντας τη θεία Σάρκα.

Άλλοι πνευματικοί ιερείς την ίδια ώρα ιλιγγιούν στην ιδέα να επιτρέψουν να κοινωνήσει ενωρίτερα του υπό κανόνων προβλεπομένου κάποιος «αμαρτωλός» μήπως και μολυνθεί ο Χριστός ή οι ίδιοι τιμωρηθούν επί κακή χρήσει οικονομίας! Και μπορώ να κάθομαι να μιλάω επί ώρες για παρόμοια εκκλησιαστικά ιστορικά ομόλογα και καθημερινά πνευματικά υποχονδριακά, για να καταλάβουν μερικοί ότι το πλείστον κρίνουν και ημιμαθώς και αμαθώς και εμπαθώς και βιαστικώς και οπαδικώς και μη σκεπτόμενοι σφαιρικώς αλλά μεριστικώς. Πάντως όλα αυτά βοούν πάλιν και πολλάκις ότι η Εκκλησία δεν είναι πολύτομος νομικός κώδικας αλλά το ζων Σώμα του Κυρίου Ιησού εν εκάστη εποχή, περιστάσει και περιπτώσει διακριτικώς, τουτέστιν αγιοπνευματικώς, πορευόμενον και τελειούμενον ες αεί εσχατολογικώς.

Η ορθόδοξη πίστη σαφώς και δεν είναι ένα κατεβατό δογμάτων και διατάξεων τα οποία υλοποιούμενα οδηγούν κατά αναπόδραστη αναγκαιότητα στη σωτηρία της ψυχής. Η πλάνη ενίων ότι η τήρηση του «νέου μωσαϊκού νόμου», η εξομολόγηση, η σχετικά συχνή θεία κοινωνία και ο εκκλησιασμός σε εορτές και Κυριακές χορηγεί το εισιτήριο του Παραδείσου καταδεικνύει ότι δημιούργησαν εντός αυτών ένα Θεό στα μέτρα της ψυχολογίας και της λογικής τους τον οποίο υποχρεώνουν τρόπον τινά να τους λυτρώσει. Φυσικά οι αντιδράσεις τους σε περίπτωση έκφρασης μιας ετέρας θέσεως κλονιζούσης τα σαθρά θεμέλια της κίβδηλης αυτής πνευματικότητάς τους μαρτυρεί αριδήλως την ανυπαρξία της βεβαιότητος περί της γνησιότητος των απατηλών και ψευδαισθητικών τους εσωτερικών αμυνών που προέρχονται από ιδέες κατά βάσιν υποκειμενικού χαρακτήρος και όχι από την ασφάλεια και τη δύναμη του ορθοδόξου βιώματος. Στον κίνδυνο λοιπόν ολικής ή μερικής ψυχικής αποδόμησης συσπειρώνονται σε ομάδες καθαρών και σέκτες αμολύντων που αποδύονται περιστασιακά σε αγώνες προάσπισης της πίστεως που βάλλεται παντοιοτρόπως. Πάγια τακτική τους η βαπτισματική κατηγοριοποίηση αδελφών σε λίστες αποβλήτων πεπτωκότων αιρετικών φρονημάτων.

Το θεμέλιο πάντων των προαναφερθέντων είναι η επιρροή του ορθού ή του προσωπικού εκάστου λόγου στην εντός του ψυχισμού του καθενός δημιουργία ενός προσωπικού Θεού αλλά όχι του αληθινού. Για το λόγο αυτό και οι - ως υπ’ αυτών είθισται - εκτροπές τους σε σχισματικές πράξεις έχει κατά βάση αιρετικές προϋποθέσεις. Θυμόμαστε και πάλι τα λόγια του αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ περί της μεγίστης ομοιότητος των φαινομένων της αιρέσεως και του σχίσματος. Το σίγουρο είναι ότι εξέρχονται εική και ως έτυχε από την ασφάλεια της εκκλησιαστικής κιβωτού. Πιστεύουν πλανώντες και πλανώμενοι - δυστυχείς όντες - ότι μπορούν να σωθούν με δικές τους επιλογές και τρόπους. Δε στηρίζουν στο Θεό εξ ολοκλήρου τη σωτηρία τους. Και αρχίζουν μετά οι επικίνδυνοι πειραματισμοί που όσο πιο πολύ απομακρύνουν από την Εκκλησία, τόσο περισσότερο φανερώνουν τη δαιμονική παρουσία και ταυτοχρόνως καθιστούν πιο αβέβαιη την αποφυγή της απώλειας της ψυχής. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από το βίο του ίδιου αγίου είναι τα λόγια του σε ρασκόλνικους (ρώσοι σχισματικοί που χωρίστηκαν από την ορθόδοξη εκκλησία, επειδή η ρωσική εκκλησία με πρωτοβουλία του Πατριάρχου Μόσχας Νίκωνος έκανε τροποποιήσεις στα λατρευτικά βιβλία - πάντα θα βρίσκονται εύλογες αιτίες για άλογες αποσχιστικές κινήσεις!) που τον επισκέφτηκαν: «σας παρακαλώ και εύχομαι να έρθετε στην ορθόδοξη εκκλησία.

Έχει όλη τη δύναμη και τη δόξα του Θεού. Κατευθύνεται από το άγιο Πνεύμα σαν καράβι με σταθερό πηδάλιο, με πολλά άρμενα και ιστία. Ικανοί πηδαλιούχοι της είναι οι εκκλησιαστικοί διδάσκαλοι, ενώ οι αρχιερείς είναι οι διάδοχοι των αποστόλων. Η δική σας εκκλησία μοιάζει με μικρή βάρκα χωρίς πηδάλιο και κουπιά. Είναι δεμένη με σχοινιά στο πλοίο της δικής μας εκκλησίας, πλέει πίσω της και κλυδωνίζεται από τα κύματα. Σίγουρα θα είχε βουλιάξει, αν δεν ήταν δεμένη στο πλοίο». Επίσης μάλωσε και ένα άλλο του αυτού σχίσματος με τα εξής λόγια: «άφησε τις ανοησίες! Η ζωή μας είναι η θάλασσα, η αγία ορθόδοξος εκκλησία το πλοίο, και τιμονιέρης ο ίδιος ο Χριστός. Αν και έχουμε τέτοιο τιμονιέρη, οι πιστοί λόγω των αμαρτιών και της αδυναμίας των επιπλέουν με κόπο στη θάλασσα του βίου και δε σώζονται όλοι από τον καταποντισμό. Πώς λοιπόν θα σωθείς εσύ με μια βαρκούλα; Πού στηρίζεις την ελπίδα της σωτηρίας σου, αφού δεν έχεις τιμονιέρη»; Λόγοι που καλό θα ήταν να ληφθούν υπ’ όψιν από κάθε εκκλησιολογικά υποχόνδριο που καταλήγει συνεπαγωγικώς σε ακτιβισμούς και ευτράπελα εκκλησιαστικού σουρεαλισμού. Αντί να ασχολούμεθα με την προσωπική μετάνοια που είναι τόσο δύσκολη και μάλιστα τη στιγμή που κινδυνεύουμε να καταποντισθούμε, κατά τον άγιο, σε επίπεδο αιωνιότητας - φοβερόν και μόνον το σκέπτεσθαι - κοιτάμε να διορθώσουμε και σώσουμε το καράβι εντός του οποίου ταξιδεύουμε!

Το ορθόδοξο πνεύμα είναι αυτό της ευγενείας, της ταπεινοφροσύνης, της ειρήνης, της αγάπης και της διακρίσεως. Υπάρχουν πολλά πνεύματα γύρω μας και στο αχανές μας σύμπαν, μάλιστα μερικά είναι τόσο δελεαστικά που μπορούν να σε απομακρύνουν και από τον ίδιο το Θεό! Αλλά «τίς ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Πέπεισμαι γαρ ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις ούτε ενεστώτα ούτε μέλλοντα ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών» (Ρωμ. η’ 35,38-39). Ο Κύριος της δόξης και Δημιουργός του κόσμου, ο Ιησούς Χριστός, είναι η μόνη αλήθεια. Είναι τόσο τέλειος και στην ευγένεια, διακριτικότητα και ελευθερία που έχει και χορηγεί, ώστε φτάνει μέχρι το σημείο να επιτρέπει θλιβόμενος εν τη αφάτω του αγάπη και την αιωνίως ακόμη εξ Αυτού απομάκρυνση. Και όμως εμείς οι μικροί και ελάχιστοι δεν ανεχόμαστε πολλές φορές – να μη πω σχεδόν ποτέ – την ετερότητα αλλά εν παντί και κατά πάντων μεταφέρουμε το δυσβάστακτο φορτίο του εγωισμού μας. Ει και στίγματα φέροντες πταισμάτων όμως παραμένουμε ελεύθεροι να τον ακολουθήσουμε, διότι αυτός είναι το μοναδικό πρότυπό μας. Και δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός Αυτού («εγώ ειμί η οδός» : Ιω. ιδ’ 6) τουτέστιν εκτός της Ορθοδόξου Εκκλησίας που είναι το Σώμα Του. Διότι «το πνεύμα το ορθόδοξον είναι το αληθές» (γέρων Πορφύριος).

Λάρισα, 17-1-2010,

+ Αντωνίου του Μεγάλου, Αντωνίου Βεροίας, Γεωργίου νεομάρτυρος του εν Ιωαννίνοις

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

Τελεβάντος προς Νούσην: "Εις τα της πίστεως ου χωρεί συγκατάβασις"

Toυ κ. Παναγιώτη Τελεβάντου

Νέα Υόρκη, 13/ 1 /2009

Αγαπητέ κ. Νούση,

Με πολλή χαρά διαπίστωσα, για μια ακόμη φορά, ότι ευτυχώς παραβήκατε την υπόσχεση να μην ξαναμιλήσετε. Μου δίνει ιδιαίτερη χαρά να συνομιλώ εν αγάπη και αληθεία με εκλεκτό εν Χριστώ αδελφό για την πίστη μας. Παράλληλα χαίρομαι τη γλαφυρή πένα σας και σας επαινώ εκ βαθέων για τα πολλά χαρίσματα που σας προίκισε ο καλός Θεός.

ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ

Στην επιστολή σας κ. Νούση μου απευθύνετε τα ακόλουθα ερωτήματα: “Τι είναι γιανναρικός και γιανναρισμός;

· Ποιοι είναι ακριβώς οι γιανναρικοί; Συγκεκριμένα θεολογικά-όχι γλωσσολογικά-χαρακτηριστικά.

· Μπορούμε να χαρακτηρίζουμε καταχρηστικώς ως εκκλησίες συνάξεις αλλοδόξων χωρίς να πιστεύουμε στη θεωρία των κλάδων;

· Τι είναι οι νεονικολαΐτες και ο νεονικολαϊτισμός ακριβώς;

· Τι εστί νεορθοδοξία και νεορθόδοξος;

· Αν αποκαλέσεις παιδί του Θεού ένα αλλόδοξο ή αλλόθρησκο, είσαι οικουμενιστής;

· Οι ΓΟΧ τελικά να αναβαπτίζονται και να αναχειροτονούνται ή όχι; Με τι κριτήρια κρίνεις την αποστολική τους διαδοχή;

· Αν ένας ρωμαιοκαθολικός γίνει δεκτός στην ορθόδοξη εκκλησία μόνο με χρίσμα, ο επίσκοπος ή η σύνοδος που το επέτρεψε εγκαλούνται ως οπαδοί της «βαπτισματικής θεολογίας»;

. Το αντίδωρο που έδιναν οι αγιορείτες - δες το βιβλίο του ρκ/κου μοναχού Λαυρεντίου - και δίνουν ακόμη σε αλλοδόξους, τους καθιστά οικουμενιστές και συγκρητιστές;

· Οι πατέρες που συνδιελέγοντο με αιρετικούς και αλλοθρήσκους (βλέπε π.χ. Παλαμά Γρηγόριο) μήπως παρέβησαν την αποστολική διαταγή - κανόνα «αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» (Τιτ. 3,10);

· Η συμπαρουσία σε αγιορείτικες μονές στην τράπεζα του γεύματος αλλοδόξων και αλλοθρήσκων μήπως μολύνει τους αγιορείτες πατέρες και λαϊκούς προσκυνητές με το αμάρτημα της συμπροσευχής;Έχω και άλλους δικούς μου καταλόγους αλλά θα αρχίσω με αυτά ενδεικτικώς. Περιμένω εναγωνίως και με ενδιαφέρον τις απαντήσεις σου θεολογικώς πλήρως κατοχυρωμένες”.

ΜΟΥ ΔΕΙΧΝΕΤΕ ΤΟ ΓΛΥΚΟ ....

Τώρα θα μου επιτρέψετε να σας μαλώσω αδελφικά. Μου δείχνετε το γλυκό και μετά μου λέτε: Δεν θα σου δώσω να φας. Πρώτα μου ανοίγετε την όρεξη ότι θα συζητήσουμε τόσο ωραία ερωτήματα και μετά ο κ. Ανδρεόπουλος γράφει ότι αναλάβατε δέσμευση να μην ξαναγράψετε. Για σκεφτείτε το καλύτερα: Αν τηρήσετε την υπόσχεσή σας, πώς θα μπορέσουμε να συζητήσουμε όλα αυτά τα ενδιαφέροντα θέματα και τον ακόμη πιο μακρύ κατάλογο θεμάτων που έχετε υπόψη σας να μου υποβάλετε; Σας παρακαλώ, λοιπόν, θερμά να παραβείτε τη δέσμευση που αυτοβούλως αναλάβατε ότι μου γράφετε για τελευταία φορά για να μπορέσουμε να συζητήσουμε εν εκτάσει όλα τα θαυμάσια ερωτήματα που μου θέσατε.

ΜΕ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΤΕ...

Με κατηγορείτε στην επιστολή σας κ. Νούση: “Έχει καταστεί περιφανώς σαφές, αγαπητέ, ότι δεν έχεις πρόθεση να διαλεχθείς αλλά να προπηλακίσεις και προβοκάρεις. Φοβάμαι ότι το κακό αυτό συνήθειο δεν είναι δικό σου εφεύρημα αλλά μιας ολόκληρης των παρελθόντων ετών γενιάς - θεολόγων καταληψιών της επικαιρότητας - που ελέγχεται κρινομένη σε θεολογικό αρχικώς επίπεδο επιστημονικώς, αλλά κυρίως σε πνευματικό επίπεδο - ήτοι αυτής ταύτης της ζωής, την οποία άλλωστε θεραπεύει και η θεολογία, ειδάλλως εκπίπτει στο γήινο και χθαμαλό επίπεδο της ψιλής θεωρητικής επιστήμης. Αναπαράγεις φωτοτυπικώς δεδοκιμασμένες παλαιόθεν γκαιμπελοειδείς θεολογοσχήμονες τακτικές προδίδων την εκ του ορίζοντος διαφαινομέμην ως ουράνιον τόξον θεολογική ηττοπάθεια και απροδιοριστία. Ήδη κατέστης αιρετικός ερμηνευτής των δικών μου λόγων και ιδεών και γλαφυρός υβριστής μου δοκησιφρονών ότι με επαναφέρεις στην ορθόδοξη τάξη, ης παρεξέκλινα. Είσαι απλά εις κοινός μιμητής ενός παλαιοντολογικού θεολογικού συντηρητικοευσεβιστικού κατεστημένου με προκάτ αντιλήψεις και τακτικές. Δεν μπορείς να διανοηθείς ότι ο θεολογικός κατά παραδοσιολάγνων αντίλογος μπορεί να προέλθει από ετέρα φωνή ει μη μόνον αυτή του γιανναρά ή άλλου τινός νεορθοδόξου. Συνεχίζεις την πάγια βαπτισματική σου τακτική - για δε γινόσουν, αδελφέ, ιερέας να πας στη Αφρική να βαπτίσεις μιλιούνια παγανιστές, εκεί θα έσωζες εαυτόν και αλλήλους ασφαλέστερα - να με προσομοιώνεις με το γνωστό θεολόγο και να με χρίεις και με άλλα πολλά ων ουκ έστιν αριθμός. Ίσως νιώθεις ότι μόνον εξ αυτού βάλλεσαι ομού μετά των μυστακοφόρων παλαιοτέρων αγίων θεολόγων της εποχής σου συνοψίζοντας και ενσαρκώνοντας, όπως ευκοπώτερον στοχοποιήσητε, επ’ αυτόν τον αόρατο και απροσδιόριστο εχθρό σας πάσχοντες από μανιοκαταδιωκτικά σύνδρομα δειλοί όντες εκ της πολυχρονίου πνευματικής σας υπανάπτυξης. Γκρεμίζεται όντως το ένδον προπύργιο, ένας ολόκληρος εσωτερικός κόσμος ερεισμένος στα ξυλοπόδαρα του ευσεβοφανούς ορθοδοξοδοκητισμού. Οι κατακτήσεις τόσων ετών. Η αυταπάτη της αυθεντίας. Το ψευδές σας αυτοείδωλο. Η φθίνουσα εξουσία. Πάλι η ψυχολογία μπροστάρης και καταλύτης, ενώ ο Θεός το άλλοθι και η πρόφαση του αγώνα. Ουραγός μιας απερχόμενης και ασθμαίνουσας σχολής θεολόγων. Λάτρης θεολογικού γένους του οποίου ήδη ακούγεται ο επιθανάτιος ρόγχος. Δώστε πια τη σκυτάλη σε άλλους. Ίσως πετύχουν περισσότερα από σας που εκθρέψατε έστω και άκοντες περισσότερους αθέους, αναρχικούς και τρομοκράτες.”

ΑΠΑΝΤΩ

Απαντώ στις κατηγορίες σας: Ολα αυτά που αναφέρετε κ. Νούση για μένα είναι ακριβή. Είμαι αυτός ακριβώς που περιγράφει η γλαφυρή σας πένα. Η αντίληψή μου πάντως ήταν ότι η συζήτηση δεν γινόταν για μένα αλλά για κάτι που άξιζε τον κόπο να μιλήσουμε. Μιλούσαμε για την πίστη μας. Μιλούσαμε για το Χριστό, για την Εκκλησία Του, για την Ορθοδοξία, για τον Οικουμενισμό, για την κατάφωρη παραβίαση των κανόνων της Εκκλησίας, για τη σχετικοποίηση των δογμάτων, για την εισαγωγή αιρέσεων, για τη συνομολόγηση προδοτικών συμφωνιών, για την υπογραφή αιρετικών κειμένων με τους Παπικούς, για τη συμμετοχή μας στον ΠΣΕ, για τη μοναδικότητα και την ενότητα της Εκκλησίας. Γι’ αυτά μιλούσαμε. Οχι για μένα! Οπως σας είπα: Ολα όσα μου καταμαρτυρείτε και ακόμη περισσότερα είναι αλήθεια. Αλλά σε μένα σταθήκατε; Εγώ, κ. Νούση, στάθηκα έμπορος κακός. Το ένα τάλαντο που μου έδωσε ο Χριστός ούτε στη γή δεν κατόρθωσα να το κρύψω για να το βρει κάποιος άλλος να το αξιοποιήσει. Το περιέφερα και το περιφέρω ακόμη, όπως βλέπετε, στις οδούς της ματαιοδοξίας και στις αγυιές της φιληδονίας και της πλεονεξίας. Αυτός είμαι. Οχι κάτι καλύτερο. Γι’ αυτό και δεν αξίζει τον κόπο να συζητούμε για μένα.

“ΜΕΖΟΝΕΣ ΜΟΙΡΑΙ”

Αλλά εσείς κ. Νούση; Δεν είστε, όπως μας διαβεβαιώνετε, ώσπερ οι λοιποί των θεολόγων της ανέραστης ζωής. Εσείς προικισθήκατε με τα πέντε τάλαντα. Γι’ αυτό κάναμε τόσο καιρό το διάλογο. Αφού βλέπετε τι συμβαίνει στην Εκκλησία πώς αξιοποιείτε τα πολλά σας τάλαντα για τη δόξα του Χριστού μας; Ακριβώς επειδή διέκρινα ότι δεν είστε ώς ούτος ο άθλιος Παναγιώτης αλλά ένας διαλεχτός άνθρωπος για ποιο λόγο στέκεται βόδι στη γλώσσα σας για τον Οικουμενισμό; Γιατί αρνείστε να ομολογήσετε την αλήθεια του Χριστού; Γιατί δεν μας λέτε τι ακριβώς πιστεύετε για το συγκρητισμό; (Επαναλαμβάνω τα ερωτήματα: Συμφωνίες Μπαλμάντ και Σαμπεζύ. Κοινά κείμενα Πόρτο Αλέγκρε, Ραβέννας και Ελούντας. Συμπροσευχές με αιρετικούς και αλλόθρησκους. Ισότιμη συμμετοχή στον ΠΣΕ. Βαπτισματική θεολογία. Θεωρία των κλάδων. Θεολογία των αδελφών Εκκλησιών. Θεολογία των δύο πνευμόνων). Για όλα αυτά, κ. Νούση, σας παρακαλώ ως ελάχιστος εν Χριστώ αδελφός να μας πείτε τι φρονείτε. Οχι για να σας δώσω πιστοποιητικό υγιών θρησκευτικών φρονημάτων αφού όπως ορθά επισημαίνετε είμαι εν παντί αναρμόδιος να το πράξω αλλά για να αναπαύσετε τη συνείδηση εν Χριστώ αδελφών σας. Σας παρακαλώ θερμά! Για μια ακόμη φορά! Για την αγάπη του Χριστού μας ως προικισμένος άνθρωπος που δεν υπόκειστε στους περιορισμούς της δικής μου ανέραστης θεολογικής γενιάς αλλά ως φέρελπις θεολόγος της νέας γενιάς με τα πολλά χαρίσματα και την ευφράδεια του λόγου να μας πείτε τι πιστεύετε. Και όχι μόνον να μας πείτε αλλά αφού κάνετε την ορθόδοξη ομολογία πίστεως για τον Οικουμενισμό να σας καμαρώσουμε ως δεινό πολέμιο των σύγχρονων αιρέσεων. Οχι βέβαια με τον ανέραστο τρόπο της απολιθωμένης μου θεολογικής γενιάς αλλά με το δικό σας φρέσκο και νεανικό τρόπο. Θα το κάνετε; Προσεύχομαι στο Θέο ότι θα βρείτε το κουράγιο και ότι συναγωνιστές ο καθένας από το μετερίζι του με τα δικά του τάλαντα ή την έλλειψη ταλάντων ο καθένας μας ας κάνουμε το χρέος μας απέναντι στο Χριστό και την Εκκλησία Του.

“LAPSUS CALAMI;”

Θα σταματούσα εδώ και θα ανέμενα την απάντηση στα ερωτήματα που σας υπέβαλα αλλά μια πρόταση της επιστολής σας με εξαναγκάζει να σταθώ με πολύ σκεπτικισμό. Γράφετε συγκεκριμένα ότι είμαι: “Εκπρόσωπος μιας ασπρόμαυρης εποχής και θεολογίας βλέπεις τα πάντα καταθλιπτικά μη διακρίνοντας την ποικιλόχρουν περιρρέουσα ατμόσφαιρα της ζωής, την οποία λίαν καλώς ο Κύριος έκτισε τοιουτοτρόπως”. Ελπίζω να μην κατάλαβα καλά αυτό που γράφετε, κ. Νούση, επειδή αν το κατάλαβα καλά πόθεν άρξομαι θρηνείν; Δηλαδή για σας τα θέματα της πίστεως δεν είναι μαύρα και άσπρα; Είναι παρδαλά; Ελπίζω να πρόκειται για lapsus calami. Γιατί αν δεν πρόκειται για lapsus calami τότε το ζητούμενο (κατά τον ισχυρισμό σας πάντοτε) δεν είναι το “αιωνία η μνήμη” και το “ανάθεμα έστω” αλλά η “περιεκτικότητα”, ο νεοεποχιτισμός, ο συγκρητισμός, ο Οικουμενισμός, η “θεωρία των κλάδων”. Μαύρο και άσπρο, κ. Νούση είναι οι αλήθειες της πίστης μας. Καμιά απόχρωση μεταξύ των δύο. “Ούτε ιώτα εν” ή “κεραία μία”; Προσεύχομαι γονυκλινής η νέα φέρελπις θεολογική γενιά να μην έλθει να ανατρέψει αυτό το μαυρόασπρο αξίωμα. Αλλιώς κ. Νούση όσο ερωτευμένη και αν είναι η γενιά σας, όσο Γιανναρά και να διάβασε, θα μας εισαγάγει όχι στην αποδέσμευση από την ανέραστη θεολογία της δικής μου γενιάς, αλλά στο συγκρητισμό. Διαβεβαιώστε με σας παρακαλώ ότι δεν δέχεστε τους ιριδισμούς του ουράνιου τόξου στα της πίστεως. Αναπαύσετε τη συνείδησή μου ότι φρονείτε ότι ου χωρεί συγκατάβασις εις τα της πίστεως. Αλλιώς αδελφέ μου κρίμα στα πέντε τάλαντα και την ερωτευμένη θεολογία που εκπροσωπείτε. Αν η ανάγκη να ξεκαθαρίσετε τις θέσεις σας προηγουμένως ήταν αναγκαία ύστερα από αυτό που γράψατε η σαφής ομολογία της πίστεως κατέστη απολύτως επιτακτική. Σας παρακαλώ, λοιπόν, θερμά μην ολιγωρήσετε να δώσετε τις απαιτούμενες εξηγήσεις. Αναμένω προσευχόμενος ότι πρόκειται για lapsus calami. Οτι θα ομολογήσετε ότι δεν είστε εισηγητής του αθλιότατου συγκρητισμού και ότι είστε έτοιμος να ομολογήσετε ενώπιον Θεού και ανθρώπων: Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa. Γένοιτο.

Εν αγάπη εκτενώς δεόμενος προς τον Κύριον διατελώ εν αναμονή,

Παναγιώτης Τελεβάντος

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

Mea culpa, ή lapsus calami?

Εκ νέου εκπνέων

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗΣ και ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ απολιθώματα

(μια ακόμη απάντηση σε νέα «πρόκληση» συναδέλφου Π.Τ.)

Του Κώστα Νούση,
Φιλολόγου - Θεολόγου ΑΠΘ

Έχει καταστεί περιφανώς σαφές, αγαπητέ, ότι δεν έχεις πρόθεση να διαλεχθείς αλλά να προπηλακίσεις και προβοκάρεις. Φοβάμαι ότι το κακό αυτό συνήθειο δεν είναι δικό σου εφεύρημα αλλά μιας ολόκληρης των παρελθόντων ετών γενιάς - θεολόγων καταληψιών της επικαιρότητας - που ελέγχεται κρινομένη σε θεολογικό αρχικώς επίπεδο επιστημονικώς, αλλά κυρίως σε πνευματικό επίπεδο - ήτοι αυτής ταύτης της ζωής, την οποία άλλωστε θεραπεύει και η θεολογία, ειδάλλως εκπίπτει στο γήινο και χθαμαλό επίπεδο της ψιλής θεωρητικής επιστήμης. Εκπρόσωπος μιας ασπρόμαυρης εποχής και θεολογίας βλέπεις τα πάντα καταθλιπτικά μη διακρίνοντας την ποικιλόχρουν περιρρέουσα ατμόσφαιρα της ζωής, την οποία λίαν καλώς ο Κύριος έκτισε τοιουτοτρόπως.
Κακώς καγώ κακός καταγινόμενος κατά φίλου κακογράφως κεκυριευμένος εκ δικαίας - κατ’ εμέ - αγανακτήσεως κατηγορώ εκ νέου εκπνέων:

Ζηλοίς ίσως ένα Θεόκλητο Διονυσιάτη και προσκρούεις στον ανεμόμυλο ενός νέου γιανναρά που έπλασες θερβαντικώς με τη φαντασιολαγνεία σου. Φοβούμαι δε ότι δεν κόπτεσαι τοσούτον για την εκκλησιαστική ζωή και την παραχάραξή της όσον εθίγης επί προσωπικού εξαιτίας του αδόλως υπ’ εμού εις εσέ αντιλόγου. Έσο βέβαιος ότι είμαι διώκτης κακοτροπιών και ουχί αδελφών. Οπότε δεν ανησυχώ από το φόβο δυσαρεσκείας αγίων για τη συμπεριφορά μου αλλά πρόσχες εσύ μάλλον με την άκομψη χρήση και αναφορά εις αυτούς προς επίρρωσιν της αμυντικής - ή καλύτερα επιθετικής; - τακτικής σου.

Ξέκλεψα λίγο χρόνο από τις υποχρεώσεις μου και κλέπτω ολίγον διαδίκτυον συγγενούς - ούτε ο δαίμονας του ίντερνετ φαίνεται θέλει να συνεχίσω, λες να ναι θεϊκό σημάδι κατ’ εμού; - να απαντήσω στην καταθλιπτική υπό σου κατ’ εμού επαναλαμβανόμενη άνευ εξ εμού δοθείσης αφορμής προβοκατόρικη επέλασή σου και τον προπαγανδιστικό σου «θεολογικό» λόγο.Αναπαράγεις φωτοτυπικώς δεδοκιμασμένες παλαιόθεν γκαιμπελοειδείς θεολογοσχήμονες τακτικές προδίδων την εκ του ορίζοντος διαφαινομέμην ως ουράνιον τόξον θεολογική ηττοπάθεια και απροδιοριστία. Ήδη κατέστης αιρετικός ερμηνευτής των δικών μου λόγων και ιδεών και γλαφυρός υβριστής μου δοκησιφρονών ότι με επαναφέρεις στην ορθόδοξη τάξη, ης παρεξέκλινα.Είσαι απλά εις κοινός μιμητής ενός παλαιοντολογικού θεολογικού συντηρητικοευσεβιστικού κατεστημένου με προκάτ αντιλήψεις και τακτικές.

Δεν μπορείς να διανοηθείς ότι ο θεολογικός κατά παραδοσιολάγνων αντίλογος μπορεί να προέλθει από ετέρα φωνή ει μη μόνον αυτή του γιανναρά ή άλλου τινός νεορθοδόξου. Συνεχίζεις την πάγια βαπτισματική σου τακτική - για δε γινόσουν, αδελφέ, ιερέας να πας στη Αφρική να βαπτίσεις μιλιούνια παγανιστές, εκεί θα έσωζες εαυτόν και αλλήλους ασφαλέστερα - να με προσομοιώνεις με το γνωστό θεολόγο και να με χρίεις και με άλλα πολλά ων ουκ έστιν αριθμός.

Ίσως νιώθεις ότι μόνον εξ αυτού βάλλεσαι ομού μετά των μυστακοφόρων παλαιοτέρων αγίων θεολόγων της εποχής σου συνοψίζοντας και ενσαρκώνοντας, όπως ευκοπώτερον στοχοποιήσητε, επ’ αυτόν τον αόρατο και απροσδιόριστο εχθρό σας πάσχοντες από μανιοκαταδιωκτικά σύνδρομα δειλοί όντες εκ της πολυχρονίου πνευματικής σας υπανάπτυξης. Γκρεμίζεται όντως το ένδον προπύργιο, ένας ολόκληρος εσωτερικός κόσμος ερεισμένος στα ξυλοπόδαρα του ευσεβοφανούς ορθοδοξοδοκητισμού. Οι κατακτήσεις τόσων ετών. Η αυταπάτη της αυθεντίας. Το ψευδές σας αυτοείδωλο. Η φθίνουσα εξουσία. Πάλι η ψυχολογία μπροστάρης και καταλύτης, ενώ ο Θεός το άλλοθι και η πρόφαση του αγώνα.Αν δε σε έπεισα, αγαπητέ, με την ισχυρή και ρητή μου διαβεβαίωση ότι δεν έχω – ούτε και θέλω να έχω - δάσκαλο τον εν λόγω «αιρετικό», πώς θα σε πείσω με τις απαντήσεις μου στα τόσα άλλα που ρωτάς; Και εν τέλει ούτε προτίθεμαι να περάσω τεστ ορθοδοξίας υπό σου – σε κρίνω και αναρμόδιο συν τοις άλλοις – ούτε να κάνω το δικηγόρο γιανναρά, φειδά και άλλων και να απολογηθώ για όσα καταμαρτυρείς τόσον αντεπιστημονικώς, ελαφρώς και εμπαθώς τήδε κακείσε.

Δεν καταλαβαίνω βέβαια το κόλλημά σου με το γιανναρά, τον οποίο αφορίζεις ως έτερον Ωριγένη, και πώς σχετίζεται με τον «οικουμενισμό» μου, διότι περί του τελευταίου οι γραφές μου. Οι λόγοι σου εμβριθείς εμμονών ενσυνειδήτων και υποσυνειδήτων. Πάντως αν θες να με θεωρείς μαθητή του στο επιτρέπω, χωρίς όμως να σου δίνω το δικαίωμα να πιστεύεις ότι ενστερνίζομαι διάφορες κακοδοξίες που του προσάπτεις - ας σου απαντήσει εκείνος σε αυτά - όπως για το αειπάρθενο και άλλα. Αλήθεια, όμως, πώς αυτά αρμολογούνται με τον «οικουμενισμό» μου; Μάλλον, συνάδελφε, βρήκες αφορμή να ανασύρεις από το συρτάρι σου - τα είχες σίγουρα έτοιμα - αντιγιανναρικά, αντιφειδικά, αντιαυστραλιανά και άλλα αντι-τοιαύτα επιχειρήματα που συλλέγεις εδώ και χρόνια σα να συλλέγεις γραμματόσημα. Δεν έχεις ουδέν ελαφρυντικόν προσάπτοντάς μου αιρετικές θέσεις ή προθέσεις που ουδεπώποτε εξέφρασα ούτε καν διενοήθην. Είπα ότι ασκώ δριμεία κριτική κατά γιανναρά και συ θυμήθηκες «λαθάκια» από προγενέστερο σχόλιό μου χιλιαστικώ τω τρόπω ερμηνεύοντας τα κατ’ εμέ. Ουραγός μιας απερχόμενης και ασθμαίνουσας σχολής θεολόγων. Λάτρης θεολογικού γένους του οποίου ήδη ακούγεται ο επιθανάτιος ρόγχος. Δώστε πια τη σκυτάλη σε άλλους. Ίσως πετύχουν περισσότερα από σας που εκθρέψατε έστω και άκοντες περισσότερους αθέους, αναρχικούς και τρομοκράτες.Τελικά κρίνετε τους πάντες και τα πάντα μεταξύ ροφήματος και γλυκίσματος ή τυρού και αχλαδίου από την ασφάλεια του γραφείου μακράν της ασκητικής κονίστρας. Άλλως δεν εξηγείται η στυγνή και γραμματολάγνος άψυχη υφ’ υμών προσέγγιση του ορθοδόξου απελευθερωτικού δόγματος, το οποίο διεστρέψατε εις δυναστικόν και ψυχαναγκαστικόν.

Ράσο δεν τόλμησαν να φορέσουν οι περισσότεροι από υμάς αλλά εκθρονίζουν καθημερινώς τους εκκλησιαστικούς μας προϊσταμένους κωφεύοντες στο αποστολικό παράγγελμα «πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών» (Εβρ. 13,17).Δεν σε είδα από την άλλη να παραδέχεσαι ούτε κατ’ ελάχιστον τις ανακρίβειες που εξέβρασες κατ’ εμού και τις οποίες επί πραγματικού σου επεσήμανα. Το μόνο που συνεχίζεις ακάθεκτος είναι εξ ουκ όντων το ακατάσχετο λασπολογικό σου εναντίον μου φιρμάνι με τα ήδη κοινόχρηστα αντιγιανναρικά παπαγαλίσματα. Και όμως ο εν λόγω, όπως ο ίδιος ανέφερες, είχε την τόλμη πολλάκις να ανακαλέσει ατοπήματά του, ενώ εσύ λίαν δυσχερώς θα αποβάλεις τις από ετών παγιωμένες εν σοι εκ δεξιών πλάνες.Ειδικότερα όσον αφορά στο γιανναρά - θα λοξιγκιάζει ο άνθρωπος - θα σε παρακαλούσα να προσκομίσεις την πλειάδα αυτή των κακοδοξιών του στην Ιερά Σύνοδο, ώστε να τελειώνουμε με την εκκρεμούσα περίπτωσή του, την ταλανίζουσα την ελλαδική οικουμένη μας επί μακρόν εν είδει θρησκευτικού μυθιστορήματος, προκειμένου ή να τις ανακαλέσει ή να αφοριστεί επισήμως και να ησυχάσουμε άπαντες από δαύτον.Προβαίνεις επίσης σε συνεχείς καταλόγους ερωτήσεων.

Για να κάνω και εγώ μερικές – καιρός δικαιοσύνης παντί πράγματι:

· Τι είναι γιανναρικός και γιανναρισμός;
· Ποιοι είναι ακριβώς οι γιανναρικοί; Συγκεκριμένα θεολογικά-όχι γλωσσολογικά-χαρακτηριστικά.

· Μπορούμε να χαρακτηρίζουμε καταχρηστικώς ως εκκλησίες συνάξεις αλλοδόξων χωρίς να πιστεύουμε στη θεωρία των κλάδων;
· Τι είναι οι νεονικολαΐτες και ο νεονικολαϊτισμός ακριβώς; Συγκεκριμένα και πάλι χαρακτηριστικά.
· Τι εστί νεορθοδοξία και νεορθόδοξος;
· Αν αποκαλέσεις παιδί του Θεού ένα αλλόδοξο ή αλλόθρησκο, είσαι οικουμενιστής;
· Οι ΓΟΧ τελικά να αναβαπτίζονται και να αναχειροτονούνται ή όχι; Με τι κριτήρια κρίνεις την αποστολική τους διαδοχή;
· Αν ένας ρωμαιοκαθολικός γίνει δεκτός στην ορθόδοξη εκκλησία μόνο με χρίσμα, ο επίσκοπος ή η σύνοδος που το επέτρεψε εγκαλούνται ως οπαδοί της «βαπτισματικής θεολογίας»;

Έχω και άλλους δικούς μου καταλόγους αλλά θα αρχίσω με αυτά ενδεικτικώς. Περιμένω εναγωνίως και με ενδιαφέρον τις απαντήσεις σου θεολογικώς πλήρως κατοχυρωμένες.Αν και απήντησα εκτενώς στον όρο φονταμενταλισμός σε προγενέστερο κείμενό μου, πρώτον σε προτρέπω να ανατρέξεις σε καλύτερες πηγές για την προέλευση και την ιστορία χρήσης του όρου και κατά δεύτερον σε εκλιπαρώ να σεβαστείς τον εαυτό σου, διότι εκτίθεσαι σε επίπεδο επιστημονικής δεοντολογίας τουλάχιστον.Προφήτης δεν είσαι. Σίγουρα δεν προέβλεψες την απάντησή μου, ως διατείνεσαι. Απλά ήταν αναμενόμενη ως αντίδραση σε δράση συκοφαντίας (ακούσιας το πλέον), παρερμηνείας και παραπληροφόρησης. Επανέρχομαι όμως στην έκκλησή μου να τερματίσεις εδώ, διότι εγώ - έστω και αν δεν το κατάλαβες ή δε θα ήθελες να συμβεί - έχω ήδη σταματήσει.Μου ήρθε ξαφνικά οίστρος για νέες απορίες. Εννοείται πως πρώτα θα τις απαντήσεις και μετά θα ασχοληθώ και εγώ με τις σχολαστικές σου ερωτήσεις προς εμέ:

· Το αντίδωρο που έδιναν οι αγιορείτες - δες το βιβλίο του ρκ/κου μοναχού Λαυρεντίου - και δίνουν ακόμη σε αλλοδόξους, τους καθιστά οικουμενιστές και συγκρητιστές;
· Οι πατέρες που συνδιελέγοντο με αιρετικούς και αλλοθρήσκους (βλέπε π.χ. Παλαμά Γρηγόριο) μήπως παρέβησαν την αποστολική διαταγή - κανόνα «αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» (Τιτ. 3,10);
· Η συμπαρουσία σε αγιορείτικες μονές στην τράπεζα του γεύματος αλλοδόξων και αλλοθρήσκων μήπως μολύνει τους αγιορείτες πατέρες και λαϊκούς προσκυνητές με το αμάρτημα της συμπροσευχής;

Δεν σε μηνύω επί αντιορθόξου φρονήματος. Προβληματίσου μόνο μήπως ο τρόπος που υποδεικνύω είναι ορθοδοξότερος του δικού σου και των θερμοκέφαλων. Εγώ προτάσεις καταθέτω και όσοι πιστοί προσέλθετε. Φοβάμαι μήπως σε τελική ανάλυση εθελοτυφλοίς και πετάς την σε μεγάλες ποσότητες διατεθειμένη και φθηνή στη θεολογική αγορά λάσπη γιανναρικής χροιάς ενάγοντάς με για υποψία αιρετίζουσας πρόθεσης και με συναφή υπονοούμενα. Αλλά έτσι εκθέτεις εαυτόν για έλλειμμα κατανόησης των όσων εναργέστατα ως τα τώρα κατέθεσα. Αν θες να μιλήσω και σκληρότερα, οι κατάπτυστες τακτικές αυτού του παλιακού συρμού είναι και ξεπερασμένες και απάδουσες στο αγαπητικό ορθόδοξο ήθος.Οι άγιοι σιωπούν και προσεύχονται. Άλλοι βεβαίως φωνασκούν και σεληνιάζονται. Μοιάζω στα αλήθεια σε κάτι με το γιανναρά. Στο ότι μισώ την εκνομίκευση του ελεύθερου και λυτρωτικού εκκλησιαστικού ήθους. Μνημονεύω τις τοσούτον ξεκάθαρες τοποθετήσεις μου περί της μοναδικότητος της Εκκλησίας, περί της μη προβληματικής κοινωνίας μετά μη επισήμως καταδικασθέντων υπό συνόδου ως αιρετικών, πράγματα που και ο π. Επιφάνιος καταγράφει.

Και δε θα το έκανα ούτε αυτό αν δεν υπήκουα στις εξ εμμονών σου προς εμέ ερωτήσεις, για να καθησυχάσεις εκ των θεολογικών σου προλήψεων. Τι πέτυχα όμως; Μηδέν εις το πηλίκον. Τουναντίον εκηρύχθην υπό σου μισοαιρετικός και από άλλους πλήρως εκπεπτωκώς. Οι ρευστής σημασίας και ετυμολογίας σου χαρακτηρισμοί για μένα δευτερολογώ, μάλλον μυριολογώ - αν και θα έπρεπε να μοιρολογώ την κακή έξωθεν υφ’ ημών θεολογική ματρυρία - πως δε τιμούν τον χρησάμενο τέτοιες στρατηγικές.Η κοινή χρήση της γλώσσας και η ταυτότης ή ομοιότης των φαινομένων ενίοτε δίδει την ισχυράν εντύπωσιν της μιμήσεως του αγνώστου εις εμέ υπό σου διορισθέντος διδασκάλου. Αυτή ακριβώς θα σου γεννηθεί ευθύς αμέσως που θα σε αποκαλέσω διδακτικώς και προς συνετισμόν - συγχώρησόν μου το τόλμημα ως νεωτέρου εις πρεσβύτερον - θλιβερό εραστή ανέραστης και αποστεωμένης θεολογίας μεσαιωνικού ιεροεξεταστικού ψυχρού τύπου. Γυρνάνε κάποιοι με το μπλοκάκι στο χέρι να αρπάξουν τυχόν διαρρέουσες λέξεις εκστομιζόμενες από «υποψήφιους αιρετικούς», όπως χρήσωνται αυταίς εις καταδίκην και απαξίωσιν του «νεωτερίζοντος».

Εκφραστές της δημοσιογραφικής και αστυνομικής θεολογίας που ως θεοκλητιανοί ιεροεξεταστές επινοούν καινοφανείς αιρέσεις, ίνα κατακαύσωσι στην πυρά των λόγων τους και στις αίθουσες των σεκτών τους εν είδει συνεδρίων παρανόμων τα θύματά τους, αθώα και μη. Δραματικοί διαστροφείς της θεολογίας από έκφραση ζωής σε μαθηματική επιστήμη, γυροφέρνοντες με το κομπιουτεράκι στο χέρι και υπολογίζοντες αφενός τα ποσοστά και τον αριθμό των παραπτωμάτων των άλλων και αφετέρου μετατρέποντας το θεολογικό νόμο της αγάπης και την εν γένει θεολογία και θεολογική επιστήμη σε μαθηματικούς νόμους επί τη βάσει των οποίων μετράνε την ορθοδοξία εκάστου. Έξελθε, αδελφέ, όσο είναι καιρός, από τους βάλτους αυτούς, διότι όποιος πέφτει μέσα δύσκολα απεγκλωβίζεται. Για σένα προσωπικά έχω τη γνώμη ότι δεν είσαι πλήρως εντεταγμένος στην τεθλασμένη αυτή θεολογική γραμμή.Mea culpa και όχι lapsus calami. Σφάλμα μου ίσως που πίστεψα στην καθαρότητα των λόγων των αγίων και της ορθοδόξου εκκλησιολογίας. Τελικά ουδέν απλώς αυτονόητον, αλλά δια κόπου και ιδρώτος κτώμενον, καν αυτονόητον. Σου μιλάω ισοτίμως, διότι εν τη εκκλησία δε μετράει τόσο η χρονολογική ηλικία. Άλλωστε, ως είπε και ο απόστολος, «μηδείς σου της νεότητος καταφρονείτω» (Α’ Τιμ. 4,12).Σιγησάτω ουν πάσα γραφή οξεία εν τω πνεύματι της αγάπης και διακρίσεως. Στο ξαναείπα ότι δε χρειάζεται να χαραμίζεις τις μεγάλες σου δυνατότητες σε θεολογικούς λαβυρίνθους που κατασκεύασαν σύγχρονοι αφελείς και εμπαθείς και να στραφείς πιότερο στον αγώνα κατά του πνεύματος του ευσεβιστικο-σαββατολατρικού νομικισμού που μας εισήχθη εκ δύσεως και να ενασχοληθείς με πλείστα άλλα πάνυ ωφελιμότερα για το ορθόδοξο πλήρωμα θέματα.

Σχολίασε κάποιος τα λόγια του γέροντα Πορφυρίου που σε πρόσφατο γραπτό μου παρέθεσα – ας μου συγχωρηθεί και μένα ένα απαθές «κόλλημα» με το συγκεκριμένο άγιο - αναφέροντας ότι υπάρχουν και άγιοι που μας είπαν άλλα και να συνέλθω έτσι από την πλάνη μου. Είμαι βέβαιος ότι δεν είπαν άλλα άλλοι άγιοι αλλά άλλα καταλαβαίνουν οι αλλόφρονες. Αυτό θέλω να πατάξω και σου ζητώ για μια ακόμη φορά συγγνώμη αν σε στενοχώρησα. Άλλωστε ποτέ δε μιλώ οξυγράφως σε αγνώστους, παρά μόνο σε αδελφούς και φίλους, όταν θεωρώ - εγώ ο ελάχιστος και αυθάδης εν πολλοίς γενόμενος – ότι έχω να τους πω κάτι σημαντικό. Εν προκειμένω ορθόδοξον θεολογικόν λόγον εκκλησιολογίας.

Με εκτίμηση

Κ.Ν., Λάρισα, 11/1/2010

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

"Προσκλητήριο..."

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

Νέα Υόρκη,

10 Ιανουαρίου 2010

Αγαπητέ κ. Νούση,

Πριν αλέκτωρ φωνήσαι άπαξ (ούτε καν τρις) επιβεβαιώσατε στο ακέραιο την πρόβλεψή μου ότι έχετε πολλά ακόμη να πείτε. Τώρα αναφέρετε (και πάλιν) ότι θα σταματήσετε. Αν και ζωηρώς αμφιβάλλω ότι αυτή θα είναι η εξέλιξη των πραγμάτων, η συνέχεια θα αποδείξει του λόγου το ασφαλές. Οταν το ανέφερα αυτό δεν το εννοούσα κακόβουλα, κ. Νούση. Σχημάτισα την εντύπωση ότι, όπως ακριβώς ο δάσκαλός σας, ο κ. Γιανναράς, αρέσκεσθε να μιλάτε για τη σιωπή των ασκητών, των ερημιτών, των αγιορειτών, των ησυχαστών, των Γερόντων, των κατά Χριστόν σαλών, του π. Πορφυρίου, του π. Παισίου, κτλ. Για τον εαυτό σας, όμως, προκρίνετε το λόγο. Μη με παρεξηγήσετε: Δεν σας κακίζω γι’ αυτό. Το αντίθετο! Χαίρομαι για το συγγραφικό τάλαντο που σας χάρισε ο Κύριος το οποίο καλλιεργήσατε με τόση επιτυχία. Αλλωστε και εγώ το λόγο μετέρχομαι έστω και αν, όπως πολύ ορθά διαπιστώνετε, είμαι κακογράφος. Παράλληλα να σας ευχαριστήσω για την ευγένεια να μη θεωρείτε οξεία την κριτική που ασκώ. Η αλήθεια είναι ότι η οξύτητα της γραφίδος μου υπερβαίνει πολλές φορές το μέτρο.

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΕΝ ΠΑΣΙ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Θα μου επιτρέψετε να σταθώ σε ορισμένα μόνον σημεία της επιστολής σας κ. Νούση και αν επιθυμείτε συνέχεια του διαλόγου θα απαντήσω και στα υπόλοιπα με άλλη επιστολή. Ας αρχίσω από τα ευχάριστα. Χάρηκα εκ μέσης καρδίας που σας έκανα, όπως γράφετε, να γελάσετε μέχρι δακρύων με την άποψη που κατέγραψα ότι η θεολογική σας σκέψη είναι διαποτισμένη από κεφαλής μέχρι πατούσας από το στοχαστικό λόγο του κ. Γιανναρά. Οτι είναι φανερή όπως η παρουσία ελέφαντα σε δωμάτιο. Αρνείστε αυτή μου τη διαπίστωση; Για να επιρρώσετε μάλιστα τον ισχυρισμό σας αναφέρετε ότι τηρείτε κριτική στάση έναντι του κ. Γιανναρά για κάποια μικρά “λαθάκια” του, όπως τα χαρακτηρίζετε, σε προηγούμενη επιστολή σας. Πλην, όμως, αυτή σας η διαβεβαίωση αποδεικνύει ότι είστε Γιανναρικός μέχρι μυελού οστέων. Και ιδού το διατί: Ο ίδιος ο κ. Γιανναράς είναι μια πορεία αντιφάσεων, παλινωδιών και αυτοαναιρέσεων. Ως εκ τούτου οι μαθητές του έχουν την ευχέρεια να τηρούν επιφυλακτική στάση έναντί του για ορισμένα σημεία, έστω και αν, ως επί το πλείστον, υιοθετούν στο ακέραιο τη θεολογική του προσέγγιση (που για να ακριβολογούμε δεν είναι καν θεολογική, αλλά στοχαστική). Το ότι μάλιστα αναφέρεστε στις αιρέσεις τις οποίες διατυπώνει “γυμνή τη κεφαλή” ο κ. Γιανναράς ως “λαθάκια” αποδεικνύει περίτρανα ότι δεν υπάρχει τρόπος να είναι κάποιος περισσότερος Γιανναρικός από ότι εσείς. Ο κ. Γιανναράς, όπως γνωρίζετε κ. Νούση, αρνείται (και λοιδορεί μάλιστα) το αειπάρθενο της Θεοτόκου που δογμάτισε η Ε΄ Οικουμενική Σύνοδος. Βρίζει τους Αγίους και μάλιστα τον Αγιο Νικόδημο Αγιορείτη το μεγαλύτερο πατέρα και διδάσκαλο της Ορθόδοξης Εκκλησίας τους τελευταίους αιώνες. Επιτίθεται εναντίον της Φιλοκαλίας. Μιλά απαξιωτικά για την Παλαιά Διαθήκη. Θεωρεί τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας καρπό της εκνομίκευσης της θεολογίας. Και εσείς μιλάτε για “λαθάκια”; Και ύστερα από αυτό το χαρακτηρισμό γελάτε “μέχρι δακρύων”, επειδή σας απεκάλεσα Γιανναρικό; Μήπως θα έπρεπε να κλαίετε γοερά;

ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΒΛΑΣΙΟΣ ΦΕΙΔΑΣ;

Η τελευταία σας επιστολή, κ. Νούση, με έκανε να ανησυχήσω περισσότερο παρά ποτέ για τα φρονήματά σας. Αναφέρετε ότι ο κ. Φειδάς δεν είναι οικουμενιστής. Η άποψή μου αυτή, ισχυρίζεστε, είναι καρπός του κόσμου του ονείρου που ζω. Πλην, όμως, αδελφέ μου, ο κ. Φειδάς γραπτώς τε και προφορικώς, σε κατ’ ιδίαν συναντήσεις και σε θεολογικά συνέδρια, ομολογεί ότι οι συμπροσευχές με τους ετερόδοξους επιτρέπονται, επειδή ουδέποτε καταδικάστηκαν ως αιρετικοί από την Εκκλησία. Ακόμη χειρότερα είναι υπέρμαχος της συμφωνίας του Σαμπεζύ, η οποία, όπως γνωρίζετε, προσβάλλει ευθέως την Ορθόδοξη Χριστολογία. Πώς, λοιπόν, δεν είναι Οικουμενιστής αυτός που διακατέχεται από αυτές τις πεποιθήσεις; Θέλω να πιστεύω ότι δεν υποστηρίζετε αυτή την προδοτική για την πίστη μας συμφωνία κ. Νούση. Προσεύχομαι η άστοχη παρατήρησή σας να είναι απλά lapsus calami. Ποιος, όμως, είναι αρμοδιότερος από σας για να διαψεύσει ή για να επιβεβαιώσει τι ακριβώς φρονείτε; Θέλετε, αδελφέ μου, να μας πείτε τι ακριβώς πιστεύετε για το συγκεκριμένο θέμα; Θέλετε να μας βοηθήσετε να αποβάλουμε από το μυαλό μας την ανησυχία ότι δεν ορθοδοξείτε; Κάντε το για την αγάπη των εν Χριστώ αδελφών σας.

ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Αν οι απόψεις σας για τα οικουμενιστικά φρονήματα του κ. Φειδά με κάνουν να ιλιγγιώ οι παρατηρήσεις που καταγράφετε για τη “Βαπτισματική θεολογία” μου δημιουργούν ακόμη πιο μελαγχολικές σκέψεις. Νόμισα ότι, όχι μόνον εγώ, αλλά ότι και εσείς είστε πολέμιος της “Βαπτισματικής θεολογίας”. Θεώρησα ότι πιστεύετε ότι μέλη της Μίας Εκκλησίας είναι όλοι οι βαπτισμένοι ορθόδοξοι Χριστιανοί οι οποίοι έχουν ευχαριστιακή κοινωνία με τις Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες. Αν όντως αυτά φρονείτε πώς δεν είστε πολέμιος της “Βαπτισματικής θεολογίας”; Αν είμαστε ομόφρονες στο συγκεκριμένο θέμα γιατί με κακίζετε; Μήπως, Θεός φυλάξοι, είστε οπαδός της αίρεσης αυτής; Δεν συμφωνείτε, κ. Νούση, με τον Αγιο Νικόλαο Καβάσιλα ότι “η Εκκλησία εν τοις μυστηρίοις σημαίνεται”; Αν συμφωνείτε γιατί με κακίζετε; Δεν γνωρίζετε ότι η “Βαπτισματική θεολογία” αναγνωρίζει την εγκυρότητα του αγίου βαπτίσματος per se ακόμη και όταν οι αιρετικοί παραμένουν αμετανόητοι στην αίρεση; Οχι κατ’ “οικονομία”, όπως η Ορθόδοξη Εκκλησία σε Οικουμενικές Συνόδους εδογμάτισε και μόνον εφ’ όσον επιστρέψουν εν μετανοία στην Ορθοδοξία; Θέλετε να καθησυχάσετε τη συνείδησή μας με μια συγκεκριμένη σύντομη και σαφή διευκρίνιση για το θέμα; Σας παρακαλώ θερμά ως εν Χριστώ αδελφός σας.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΔΕΝ ΓΙΝΕΣΤΕ ΠΙΟ ΣΑΦΗΣ;

Αναφέρετε ότι σε ορισμένα σημεία διατυπώνω κρίσεις για θέματα στα οποία εσείς δεν δίνετε σαφή ομολογία. Νομίζω, κ. Νούση, ότι ο καλύτερος τρόπος για να μην παρεξηγούν οι άλλοι τις απόψεις σας είναι να κάνετε πιο σαφείς τοποθετήσεις. Ετσι δεν θα αφήνετε περιθώριο σε άλλους να βγάζουν αυθαίρετα συμπεράσματα. Γράψατε τόσα και τόσα εκτενή άρθρα. Δεν θα μπορούσατε σ’ αυτά να διευκρινίσετε τις απόψεις σας; Οι ερωτήσεις μου ήταν συγκεκριμένες. Γιατί δεν δώσατε συγκεκριμένες απαντήσεις; Εμβλέψατε, παρακαλώ με επιείκεια, στην αδυναμία μου και στην αδυναμία άλλων πατέρων και αδελφών να αντιληφθούμε τι ακριβώς πιστεύετε. Δεν θεωρείτε ορθό, για την αγάπη του Χριστού μας, να καταστήσετε πιο συγκεκριμένες τις θέσεις σας;

ΠΕΡΙ “ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΜΟΥ”

Με αποκαλείτε “φονταμενταλιστή” αγαπητέ κ. Νούση. Για μια ακόμη φορά σας υπενθυμίζω ότι ο όρος “φονταμενταλισμός” είναι ατόφια προτεσταντικός. Είναι όρος που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά τις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα από την Αμερικανική προτεσταντική θεολογία για να εκφράσει την εμμονή στα θεμελιώδη δόγματα του Προτεσταντισμού. Πολύ αργότερα τη δεκαετία του 1980 καθιερώθηκε ο όρος από τους εκπροσώπους των ΜΜΕ για να χαρακτηρίσουν τους φανατικούς Ισλαμιστές. Γι’ αυτό είναι αδόκιμο να υιοθετείται ο όρος από Ορθόδοξους θεολόγους. Οι Οικουμενιστές χρησιμοποιούν αυτό τον όρο για να απαξιώσουν και για να σπιλώσουν την υπόληψη των παραδοσιακών πιστών. Καλόν είναι, αδελφέ μου, να μην ξαναχρησιμοποιήσετε ένα δημοσιογραφικό και προτεσταντικό όρο, που είναι κενός εξ απόψεως ορθοδόξου, και ο οποίος αποδίδεται σε αδελφούς από κακεντρέχεια και μικρότητα. Μακρυά από σας παρακαλώ αυτή η κακοήθεια. Γνωρίζω ότι δεν μου τον αποδώσατε κακόβουλα, αλλά έτσι και αλλιώς ο όρος αυτός δεν είναι δυνατόν να διατυπώνετε από ένα ευπρεπή άνθρωπο.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

Θα αντιτείνετε ίσως, κ. Νούση, ότι και οι παραδοσιακοί πιστοί αποδίδουν στους οπαδούς του συγκρητισμού τον όρο “Οικουμενιστές”. Πλην όμως, ο όρος Οικουμενισμός είναι καθόλα ορθόδοξος και δόκιμος. Χρησιμοποιήθηκε από ΟΛΟΥΣ ανεξαίρετα τους κορυφαίους δογματολόγους της Ορθοδοξίας και τους Αγίους Γέροντες του εικοστού αιώνα. Αποδίδεται σε όσους αδελφούς μας έχουν συγκρητιστική συνείδηση. Σε όσους, ως μη όφειλαν, είναι οπαδοί της “θεωρίας των κλάδων”, της “θεωρίας της περιεκτικότητας”, της “Βαπτισματικής θεολογίας”, της συμφωνίας του Μπαλαμάντ, της συμφωνίας του Σαμπεζύ, των κοινών κειμένων του Πόρτο Αλέγκρε, της Ραβέννας και της Ελούντας. Σε όσους υποστηρίζουν τη “διακοινωνία”. Σε όσους, με άλλα λόγια, κ. Νούση, κηρύσσουν “γυμνή τη κεφαλή” αιρέσεις. Οχι για να απαξιώσει τους πλανεμένους αυτούς πατέρες και αδελφούς μας, αλλά για να προσδιορίσει το αιρετικό τους φρόνημα, για να προφυλάξει τους πιστούς από τις κακοδοξίες τους και για να τους καλέσει σε μετάνοια. Γι’ αυτό η χρήση του όρου είναι απόλυτα δόκιμη (για να ακριβολογούμε επιβεβλημένη) από όλους τους πιστούς. Οχι μόνον από τον Ιουστίνο Πόποβιτς και τον Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, όπως φρονείτε. Η ομολογία ότι υπάρχει αίρεση που λέγεται Οικουμενισμός είναι χρέος όλων των πιστών όπως ακριβώς είναι χρέος όλων μας η απαγγελία του Συμβόλου της πίστεως. Ακόμη και αυτών που χαρακτηρίζετε “άνοες”. (Μήπως ο π. Πορφύριος θα εστενοχωρείτο αν έβλεπε ότι χρησιμοποιείτε αυτόν τον όρο για εν Χριστώ αδελφούς σας;). Γι’ αυτό αντί να καλείτε σε μετάνοια τους υπογράψαντες την Ομολογία καλύτερα να επανεξετάσετε τη στάση σας ως προς το ζήτημα. Δεν αναμένω βέβαια ότι θα ανακαλέσετε την ανάκληση της υπογραφής σας (αυτό το είπα, όπως ενθυμείσθε από την αρχή και το επανέλαβα πολλές φορές). Μετά το θορυβώδη τρόπο που επιλέξατε να την αποσύρετε μια τέτοια πράξη θα χρειαζόταν πολλή ταπείνωση για να αποτολμηθεί. Ελπίζω μόνον, όπως σας έγραψα και στην πρώτη μου επιστολή, και επαναλαμβάνω και τώρα, ότι από το δικό σας μετερίζι ως ελεύθερος σκοπευτής της Εκκλησίας θα πράξετε το χρέος σας. Οτι θα διεξάγετε τον καλό αγώνα εναντίον της αίρεσης του “Οικουμενισμού” από όποια έπαλξη επιθυμείτε. Μη διστάσετε, σας παρακαλώ, να ανταποκριθείτε στην αδελφική μου παράκληση, την οποία γνωρίζω ότι η αγαθή καρδία σας ποθεί αλλά δεν βρίσκει την τόλμη εισέτι να πραγματοποιήσει.

ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΑΣ;

Πώς ξέρω τα της καρδίας σας; Πιστεύω, κ. Νούση, στην αγαθότητα της ανθρώπινης καρδίας επειδή είναι κατ΄ εικόναν του Κυρίου πλασμένη. Το έχω ζήσει σε όλη μου τη ζωή ότι οι άνθρωποι και αυτοί ακόμη που θεωρούνται αδίστακτοι εγκληματίες (όπως ο πνευματικός μου πρόπαππος και πνευματικός πατέρας αναρίθμητων ανθρώπων Ηλίας Παναγουλάκης), είναι ικανοί να δείξουν ειλικρινή μετάνοια και να φτάσουν σε δυσθεώρητα μέτρα αγιότητας. Γι’ αυτό στον κάθε άνθρωπο προσπαθώ να βλέπω ένα σημερινό ή αυριανό άγιο. Οταν, λοιπόν, αποδίδω σε ανθρώπους ευγενείς προθέσεις δεν το κάνω επειδή είμαι τυφλός μπροστά στα όποια επιφανειακά μη επαινετέα χαρακτηριστικά τους, αλλά επειδή απευθύνομαι στην αρχέγονη τους φύση και κλήση. Στο “κατ’ εικόνα” που εκλήθη να πετύχει το “καθ’ ομοίωσιν”. “Εικόνες εισίν της αρρήτου δόξης Του ει και στίγματα φέρουσιν στιγμάτων” οι αδελφοί μας, κ. Νούση. Γι’ αυτό προσπαθώ να δώ τις αρετές των αδελφών. Αρπάζομαι από τον καλύτερό τους εαυτό. Οχι από τις αδυναμίες τους. Ελπίζω πάντοτε ότι υπάρχει η ελπίδα για όλους. Κατορθώνω πάντα να βλέπω τους άλλους έτσι; Πολλού γε και δει. Ποτέ, όμως, δεν μετάνιωσα, επειδή έδειξα επιείκεια και έλεος και επειδή προσπάθησα να φιλοτιμήσω τους αδελφούς μου για το καλύτερο.

ΑΓΝΑΝΤΕΥΩ ΣΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ

Περιμένω αγναντεύοντας στον ορίζοντα την επιστροφή του γυιου μου. Αλλά ούτε πατέρας είμαι, ούτε στο σπίτι του πατέρα μου κατοικώ. Είμαι στείρος και άγονος. Ακαρπη συκή. Και όμως! Αναμένω στα σταυροδρόμια της μάταιης μου περιπλάνησης τους αδελφούς μου, ενώ μοναδική μου έγνοια έπρεπε να ήταν η φροντίδα της δικής μου επιστροφής. Κάτι μου λέγει, κ. Νούση, κάτι μου λέγει, που μου φέρνει μια ήρεμη βεβαιότητα, ότι ο κύριος του πύργου θα μας δεχτεί μια μέρα (γιατί είναι είναι ο πατέρας που αγναντεύει στον ορίζοντα), η μεταμόρφωση θα γίνει απτή πραγματικότητα (θα Τον δούμε καθώς εστί) και στη δίκη θα έχουμε εύσπαχνο κριτή επειδή απέθανεν διά την ημετέραν σωτηρίαν. Και την Παναγία και τους Αγίους φίλους μας. Και αυτή η γλυκειά προσδοκία με βοηθά να μην απογινώσκω την εμαυτού σωτηρίαν ο άθλιος. Ούτε των αδελφών μου.

ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ

Γι΄ αυτό με, την ίδια αδελφική αγάπη, σας προσκαλώ και πάλιν να δώσετε την καλή μαρτυρία της πίστεως, επειδή ο Οικουμενισμός είναι σκληρή πραγματικότητα στη ζωή της Εκκλησίας. Κανένας δεν μπορεί να αρνείται την ευθύνη να ανταποκριθεί στο προσκλητήριο να ομολογήσει Χριστόν, τον Μόνον Αληθινόν Θεόν και την Ορθόδοξη Εκκλησία, την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν, την Κιβωτό της χάριτος και μόνην ακαταίσχυντη ελπίδα του ανθρωπίνου Γένους. Μήπως, ρωτάτε, θα έπρεπε να στραφούμε προς τα έσω; Μήπως θα έπρεπε να εκζητήσουμε τη μετάνοια στη σιωπή και στην προσευχή; Αλίμονον, αδελφέ μου, αν έκανα διαφορετική εκτίμηση. Υπάρχει περιθώριο και τη νήψη να μην εγκαταλείψουμε, αλλά και την καλήν ομολογία να μην προδώσουμε. Δεν είναι αυτή, άλλωστε, η παράδοση που μας κληροδότησαν οι Αγιοι Πατέρες μας;

Με ιδιαίτερη εκτίμηση και εν Χριστώ αγάπη,

Παναγιώτης Τελεβάντος

"Πύρ πνέων κατά συκοφαντιών..."

ΠΥΡ ΠΝΕΩΝ ΚΑΤΑ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΩΝ ΚΑΙ ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΩΝ

ΕΡΜΗΝΕΙΩΝ ΚΑΤ’ ΕΜΟΥ ΥΠΟ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ

(απάντηση στην τελευταία επιστολή του Π.Τ.)

Του Κώστα Νούση,
Φιλολόγου - θεολόγου ΑΠΘ

Προ ημερών στην πρώτη σου επιστολή με χαρακτήρισες κοινό συκοφάντη και με εξομοίωσες με το διάβολο. Σου τα επιστρέφω - εγώ βέβαια δεν σε εξομοιώνω αλλά αναφέρομαι στην κοινή πρακτική - εις πολλαπλούν συν τω χαρακτηρισμώ του «πειραστού», διότι και με προκαλείς να συνεχίσω, ενώ απεφάσισα το αντίθετο, και με αγανακτείς με τη βρίθουσα διεστραμμένων ερμηνειών κατά των λόγων μου, των απόψεών μου και των προσωπικών μου δεδομένων προσέγγισή σου. Όπως γράφεις στο τέλος, δεν είσαι οξυγράφος αλλά κακογράφος κάλαμος.
Πάντως σου υπόσχομαι ότι όντως δεν προτίθεμαι να συνεχίσω αλλά για λόγους
αποκατάστασης της αληθείας θα πω δυο λογάκια κυρίως για να καταλάβεις και εσύ και οι συν σοι (δεν σε παραβάλλω βέβαια με τους κακοπροαιρέτους – εις εσέ μάλλον συγγνωστόν το αμάρτημα) πόσο τραγικοί γίνεσθε, όταν προσπαθείτε να ερμηνεύσετε κανόνες ιερούς και ενέργειες προσώπων ζώντων και κεκοιμημένων, παράδειγμα ειληφώς από την προσωπική μου υπό σου αντιμετώπιση, τη στιγμή που δεν κατανοείτε ούτε τα αυτονόητα και πλέον κατανοητώς γεγραμμένα. Άρχομαι τοίνυν:

1. Δεν ασχολήθηκα με συγκεκριμένα πρόσωπα, όπως εσύ με μένα. Και δε νομίζω να σου έδωσα παρόμοια έγκριση, αν και είμαι κατά της λογοκρισίας. Νοοτροπίες και πρακτικές στιγματίζω. Το αν μερικοί «μυγιάζονται» δε φταίω εγώ. Αλλά να σαι σίγουρος ότι κανένα φυσικό πρόσωπο δε θα έρθει να μου πει γιατί με ψυχαναλύεις και με υβρίζεις έτσι.

2. Βαφτίζεις με σκληρό τρόπο ανθρώπους, αν και διατείνεσαι ότι είσαι πολέμιος της «βαπτισματικής θεολογίας»! Λες π.χ. ο Φειδάς είναι συνειδητός οικουμενιστής. Πόσο σίγουρος πια μπορεί να είσαι; Μάλλον ο Θεός «ο ετάζων νεφρούς και καρδίας» θα έρθει στην τελική κρίση να σε συμβουλευτεί ποιοι ακριβώς είναι συνειδητοί και ποιοι ασυνείδητοι οικουμενιστές. Φαίνεται ότι εσείς γνωρίζετε καλύτερα.

3. Με ενοχλεί ο όρος οικουμενισμός όχι προσεγγιζόμενος από ένα π. Ιουστίνο Πόποβιτς ή ένα π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο αλλά υπό φαντασιοκόπων, αθεολογήτων και α-νόων νόων.

4. Εντοπίζεις πρόβλημα στη θέση μου για τις συμπροσευχές. Αν και για το συγκεκριμένο θέμα δε θυμάμαι να αναφέρθηκα ή να το διευκρίνισα, επίτρεψέ μου να ομιλώ για ένα θέμα όποτε και όπως εγώ κρίνω. Το ότι δε διευκρινίζεται κάτι δε συνιστά και de facto δικαίωμα του κρίνοντος να εξάγει αυθαίρετα συμπεράσματα για τη θέση του μη διευκρινίζοντος.

5. Λες πιο κάτω ότι ισχυρίζομαι ότι οι παπικοί δεν κατεδικάσθησαν συνοδικώς. Ποτέ δεν το ανέφερα, εκτός αν έκανες κάπου κακή ανάγνωση των λόγων μου. Σε ένα παραλήρημα επιστημονικής φαντασίας λίγο παρακάτω αναφέρεις ότι ενστερνίστηκα πλάνες Φειδά και Τσέτση. Έλεος αγαπητέ! Αρκεί σοι μόνον τούτο προς απάντησή σου.

6. Ακολουθεί βροχή ανακριβειών και ονείρων θερινής νυκτός. Αφού δε με γνωρίζεις, αδελφέ, πώς ξέρεις ότι βγήκα από σπλάγχνα οργανώσεων; Ποτέ από μικρός δεν είχα σχέση με κατηχητικά και πνευματικούς οργανώσεων. Ούτε μια φορά. Ως φοιτητής ενεπλάκην τρόπον τινα αλλά επιδερμικώς και ήδη με παγιωμένας θεολογικάς θέσεις που στη συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν αντικείμενες των αντιστοίχων «οργανωσιακών». Όσοι με γνωρίζουν από τότε θα θυμούνται πόσο δυσάρεστος τοις φίλοις μου εγενόμην, όταν παρρησία εξέφραζα τις θέσεις μου καταγράφοντας τα ουκ ολίγα «οργανωσιακά ατοπήματα» που σήμερα - προς τιμή τους - πολλά εξ αυτών έχουν ξεπεράσει και διορθώσει.

7. Επιδράσεις έχω από τους Πατέρες της Εκκλησίας, τους σύγχρονους αγίους και την αγιορείτικη παράδοση. Αν με πουν για αυτά παραδοσιολάτρη, το αποδέχομαι τιμητικώς.

8. Δεν επέλεξα ποτέ, ως υπό σου είρηται, καντιωτικό ιερέα ως πνευματικό. Αυτό πώς σου ήρθε; Ο τέως εξομολόγος μου - και όχι ο πνευματικός μου, ο οποίος είναι έκπαλαι αγιορείτης – τον οποίο έχεις στο νου σου ούτε καντιωτικός είναι αλλά απλώς με εξυπηρετούσε στο μυστήριο της εξομολόγησης λόγω της αδυναμίας μου να προσέρχομαι συχνά στο Άγιον Όρος. Φυσικά θα γνωρίζεις ότι το θέμα της πνευματικής πατρότητας είναι παρεξηγημένο και τεράστιο και δε θα το λύσουμε τη στιγμή αυτή. Πάντως ένας εξομολόγος δεν καθίσταται de jure πνευματικός πατήρ. Ούτε, φίλε μου, ξεκίνησα καμιά δημόσια καμπάνια να εκθέσω ούτε αυτόν ούτε κανένα άλλο. Και λυπάμαι ειλικρινά, διότι μπορεί κάποιοι να διαβάσουν τα λόγια σου και να στενοχωρηθούν από τις ανυπόστατες φαντασιοπληξίες σου.

9. Δάκρυσα από τα γέλια με την αναφορά σου στην επ’ εμέ επίδραση του Γιανναρά, που είναι τόσο εμφανής «όσο η παρουσία ελέφαντα σε δωμάτιο» τον οποίο όμως μόνον εσύ και τινές ίσως αθεολόγητοι - δε σε βάζω με αυτούς - βλέπουν! Φίλτατε, όχι μόνο δε διάβασα τα άπαντα Γιανναρά αλλά ποτέ δεν ήταν πρότυπό μου. Μάλιστα «γιανναρικοί» μου φίλοι μπορούν να σε πληροφορήσουν για τη δριμεία επ’ αυτού κριτική μου σε μερικά σημεία. Παρόλ’ αυτά αναγνωρίζω την προσφορά του στο «ξεκόλλημα» της θεολογίας μας και της εκκλησιαστικής ζωής από ευσεβιστικά και δυτικά πρότυπα που ακόμα καλά κρατούν. Μετά με ψυχαναλύεις και ταυτίζεις την εμήν και την του Γιανναρά προσωπικότητα - α ρε έχει ο καιρός γυρίσματα… θυμάσαι που μου ζητούσες κάποτε περγαμηνές ψυχολογίας στο πρώτο σου κείμενο; Σου «τη χαρίζω» εγώ όμως, δε θέλω να μου δείξεις τίποτε. Αρκεί μοι η της φιλολογίας σου.

10. Και θα μου έφτανε αυτό, αν δεν έβλεπα παρακάτω έκπληκτος την υποσημείωσή σου ότι τα κείμενά μου είναι μάλλον φιλολογικά παρά θεολογικά. Όχι, αγαπητέ, για όποιον κατέχει λίγα θεολογικά γράμματα και ξέρει να διαβάζει κάπως καλύτερα αντιλαμβάνεται άμεσα πόσο θεολογικά είναι. Αλλά και απ’ την άλλη υπάρχει θεολογικό κείμενο που συνάμα να μην είναι φιλολογικό και λογοτεχνικό;

11. Όπως θα κατάλαβες, δεν αποστασιοποιήθηκα από πουθενά, πολλώ δε μάλλον από το σπίτι μου. Σπίτι όλων μας είναι η Εκκλησία και μάλλον άλλοι κίνησαν ηρωικές εξόδους. Η οξύτητα λοιπόν και ο επιθετικός τόνος που διακρίνεις κατ’ αυτών εισί.

12. «Δεν σε κρίνω που δε μ’ αγαπάς», τα γραπτά είναι δικά σου… Όμως φεύγα από τα όνειρά σου να με πλησιάσεις εσύ και άλλοι με ανθρωπιά και κατανόηση (από την παράγραφό σου ‘πώς θεραπεύεται μια πληγή’). Ούτε να ευελπιστείς να υπογράψω εκ νέου. Αντιθέτως περιμένω να ακολουθήσουν και έτεροι εχέφρονες την οδό της μετανοίας.

13. Όλοι στα γραπτά μας συνήθως βγάζουμε απωθημένα. Το ίδιο και στα εμά θα βρεις όχι προσωπική πικρία κατά τινος αλλά κατ’ εμού διά την ελλιπή μου πνευματικότητα και τη θλίψη μου για την κατάντια τινών καταχρηστικώς φερόντων και το όνομα απλώς του χριστιανού. Αν θες να ακούσεις κραυγές πόνου, όπως διατείνεσαι ότι είδες, είναι αυτές από την απογοήτευσή μου για τη χαμένη αγιότητα που δε βρίσκω εις εμαυτόν και πέριξ εμού.

14. Ούτε κατά σου έχω τι. Μόνον τον τρόπο σου κακίζω. Και σε παρακαλώ να σταματήσουμε στο σημείο αυτό, διότι πλέον δεν προκύπτει ουδεμία ωφέλεια αλλά μάλλον θόρυβος γίνεται.

15. Στον επίλογό σου χαίρεσαι που δεν είμαι συνειδητός οικουμενιστής. Εγώ αντιθέτως λυπούμαι που είσαι ασυνειδήτως φονταμενταλιστής και ακολουθείς μια υποχόνδρια εκκλησιολογική στάση που – πίστεψέ με – δεν οδηγεί πουθενά ούτε βγάζεις άκρη.
Μάλλον τελικά με αδίκησες και πάλι, όπως και στην πρώτη επιστολή σου. Θα σε χαιρετήσω με μια συμβουλή εκ στόματος οσίου Πορφυρίου ειλημμένη: « Στο Άγιο Όρος το πνεύμα που έμαθα ήταν ορθόδοξο, βαθύ, άγιο, σιωπηλό, χωρίς έριδες, χωρίς καυγάδες και κατακρίσεις. Όλοι είμαστε Εκκλησία. Όσοι κατηγορούν την Εκκλησία για τα λάθη των εκπροσώπων της, με σκοπό δήθεν να βοηθήσουν για τη διόρθωση, κάνουν μεγάλο λάθος. Αυτοί δεν αγαπούν την Εκκλησία. Ούτε βέβαια το Χριστό. Τότε αγαπάμε την Εκκλησία, όταν με την προσευχή μας αγκαλιάζομε κάθε μέλος της και κάνομε ό,τι κάνει ο Χριστός. Θυσιαζόμαστε, αγρυπνούμε, κάνομε το παν, όπως εκείνος, ο οποίος «λοιδορούμενος ουκ αντελοιδόρει, πάσχων ουκ ηπείλει»(Α’ Πέτρ. 2,23). Σου συνιστώ λοιπόν επαναλαμβανόμενος να αφήσεις το δρόμο των αγρίων και να κοιτάξεις εκείνον των αγίων.

Φιλικά

Λάρισα, 9-1-2010

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010

Ο επίλογος της αντιλογίας (Νούση - Τελεβάντου) περί του λεγομένου "Οικουμενισμού"

Toυ κ. Παναγιώτη Τελεβάντου

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΜΕ ΤΟΝ κ. ΝΟΥΣΗ

Ο κ. Χάρης Ανδρεόπουλος με σχόλιο του στην ιστοσελίδα του μας μεταφέρει την πληροφορία ότι ο κ. Νούσης ολοκλήρωσε τον κύκλο των άρθρων του αναφορικά με τα θέματα που έγραψε για τον Οικουμενισμό, την Ομολογία της Πίστεως και την ανοιχτή επιστολή που του έχω απευθύνει. Διατηρώ την ισχυρή εντύπωση ότι έχει να πει πολλά ακόμη για το θέμα. Είμαι όμως προφανώς υποχρεωμένος, παρά τη δική μου εκτίμηση, να δεχτώ τη διαβεβαίωση του κ. Νούση όπως τη μεταφέρει ο κ. Ανδρεόπουλος.

ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ

Αφού, λοιπόν, έχουμε τη διαβεβαίωση ότι ο κ. Νούσης περάτωσε την ανάπτυξη των θέσεων του καταθέτω εν αγάπη και αληθεία τα ακόλουθα: Ο κ. Νούσης όντως όπως επεσήμανα από την αρχή δεν είναι οικουμενιστής. Αναφέρει ξεκάθαρα ότι μέλη της Εκκλησίας είναι όσοι ανήκουν στην κοινωνία των Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών. Αρα ούτε τη “Βαπτισματική θεολογία” δέχεται, ούτε τη “θεωρία των κλάδων” ή των “αδελφών εκκλησιών” υποστηρίζει. Είχα γράψει στο πρώτο άρθρο που δημοσίευσα στον “Ορθόδοξο Τύπο” τα ακόλουθα: “Διαπράττουν τεράστιο λάθος όσοι πιστεύουν ότι οι Οικουμενιστές και οι νεωτεριστές έχουν ευρεία λαική απήχηση. Μια δράκα άνθρωποι είναι! Τρεις και ο κούκος!” Η απάντηση του κ. Νούση αποδεικνύει την αλήθεια της διαπίστωσης.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ;

Υπάρχουν συνειδητοί Οικουμενιστές; Ασφαλώς και υπάρχουν! Είναι, όμως, ευτυχώς ελάχιστοι. Αναφέρω ορισμένους για να δείξω τι ακριβώς εννοώ. Ο μακαριστός Θυατείρων Αθηναγόρας αποκαλούσε τους Ιερούς Κανόνες που απαγορεύουν τη συμπροσευχή με τους αιρετικούς, τους αλλόθρησκους και τους σχισματικούς ως “σχήματα ανοησιών και μίσους”!!! (Για τους Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων αυτά!!!). Δήλωσε ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος στη συνόδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος: “Η Εκκλησία είναι μία αλλά διαιρεμένη!!! (Και αυτά στην παρουσία ογδόντα τόσων Μητροπολιτών)!!! Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας σε ομιλία του, που μαγνητοφώνησε ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, δήλωσε ότι πρέπει να υπερβούμε τα δόγματα και τους θεολογικούς διαλόγους και ομολόγησε ανερυθρίαστα ότι ο ίδιος δίνει τη Θεία Κοινωνία στους αιρετικούς. Προέτρεψε μάλιστα όλους να κάνουν το ίδιο!!! Ο Περγάμου Ιωάννης (Ζηζιούλας) είναι εισηγητής της Αγγλικανικής προέλευσης “Βαπτισματικής θεολογίας” σε ορθόδοξο έδαφος!!! Αναγνωρίζει δηλαδή ότι εκτός Εκκλησίας τελούνται έγκυρα μυστήρια!!! Ο Αυστραλίας Στυλιανός που υπέγραψε την προδοτική συμφωνία του Μπαλαμάντ είναι συνειδητός οικουμενιστής. Το ίδιο και ο κ. Φειδάς ένθερμος υποστηρικτής της αντορθόδοξης συμφωνίας του Σαμπεζύ. Ορίστε ποιοι είναι οι συνειδητοί Οικουμενιστές. Δεν εξαντλήθηκε φυσικά ο κατάλογός τους με την αναφορά στα πιο πάνω ονόματα. Εκφράζω, όμως, την ισχυρή πεποίθηση ότι είναι ελάχιστοι. Γι’ αυτό και η προσέγγισή μας προς τους υπόλοιπους πατέρες και αδελφούς μας πρέπει να είναι προσεκτική. Ας μην τους αποδίδουμε χαρακτηρισμούς οι οποίοι δεν αντανακλούν την πραγματικότητα και επιπλέον τους εξωθούν στο στρατόπεδο όσων προωθούν τον Οικουμενισμό.

Ο ΟΡΟΣ “ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ”

Ο κ. Νούσης έχει πρόβλημα με τον όρο “Οικουμενισμός”. Ο όρος αυτός πάντως υιοθετήθηκε από όλους ανεξαίρετα τους κορυφαίους δογματολόγους της Ορθοδοξίας. Εχει καθιερωθεί για να εκφράσει το συγκρητισμό και τη σχετικοποίηση των δογμάτων της Εκκλησίας. Ειλικρινά δεν κατανοώ γιατί αρνείται την εγκυρότητα του όρου. Σε κάθε περίπτωση, όμως, αφού αποδέχεται ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Μία Εκκλησία και αναγνωρίζει ως μέλη Της τους βαπτισμένους Ορθόδοξους Χριστιανούς που βρίσκονται σε ευχαριστιακή κοινωνία με τις Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες νομίζω ότι δεν έχουμε ουσιαστικό πρόβλημα αν ο ίδιος προτιμά, όπως φαίνεται, να αποκαλεί συγκρητιστές ή κάτι παρόμοιο τους Οικουμενιστές.

ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΟΥΣ

Ως εδώ ψηλά-χαμηλά (κατά τη λαική έκφραση) πάμε καλά. Εκεί που βλέπω πρόβλημα στην απάντηση του κ. Νούση είναι στο θέμα των συμπροσευχών με τους αιρετικούς, τους σχισματικούς και τους αλλόθρησκους. Αν έλεγε: Ξέρεις; Κατανοώ ότι ο συμπροσευχές είναι παράβαση των κανόνων αλλά για λόγους “οικονομίας” ας την παραβλέψουμε “άχρι καιρού” για να βοηθήσουμε το Πατριαρχείο και τις άλλες εμπερίστατες Ορθόδοξες Εκκλησίες. Σ’ αυτή την περίπτωση το πρόβλημα θα ήταν μικρό. Θα του απαντούσαμε: Ξέρεις αδελφέ μου; Η επιβίωση του Πατριαρχείου και των άλλων εμπερίστατων Εκκλησιών εξυπηρετείται με την υπακοή στο νόμο του Θεού. Οχι με την αποστασιοποίηση των εκπροσώπων τους από τις διατάξεις των Ιερών Κανόνων. Επιπλέον οι συμπροσευχές προλειαίνουν το δρόμο του “λαικού Οικουμενισμού”. Γι’ αυτό είναι απαράδεκτες και επικίνδυνες.

ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΟΙ ΠΑΠΙΚΟΙ;

Δυστυχώς όμως! Ο κ. Νούσης δεν ζητά απλά εφαρμογή “οικονομίας”. Κάνει κάτι άλλο. Ισχυρίζεται ότι δήθεν οι Παπικοί δεν καταδικάστηκαν συνοδικά. Αποδέχεται έτσι έμμεσα τη συμπροσευχή μαζί τους. Το επιχείρημα αυτό ΔΕΝ αξιολογεί τις συμπροσευχές με αιρετικούς και αλλόθρησκους στο επίπεδο της “οικονομίας”, που είναι πάντοτε ανοικτό για συζήτηση αν ενδείκνυται να εφαρμοστεί ή όχι. Είναι καρπός πλάνης ότι αιρετικοί δήθεν είναι ΜΟΝΟΝ όσοι καταδικάστηκαν από τις επτά Οικουμενικές Συνόδους. Η λανθασμένη αυτή προσέγγιση παραγνωρίζει ότι ο κύριος όγκος της πατερικής γραμματείας και η συντριπτική πλειοψηφία των συνόδων που συγκροτήθηκαν από τον 9ον αιώνα και εξής αφορούν την παπική αίρεση και τον εξ αυτής προελθόντα Προτεσταντισμό. Δεν υπάρχει λ.χ. συνοδική καταδίκη για πολλές προτεσταντικές ομολογίες. Θα ήταν εντελώς αθεολόγητο να ισχυριστούμε ότι δεν είναι αιρετικοί επειδή δεν έτυχαν ονομαστικής καταδίκης από Οικουμενική ή όποια άλλη Σύνοδο. Αλλά μήπως έτυχε ποτέ συνοδικής καταδίκης ο Βουδδισμός ή ο Ινδουισμός; Με άλλα λόγια: Για το θέμα των συμπροσευχών ο κ. Νούσης ενστερνίστηκε τις πλάνες που διατύπωσαν στα πρόσφατά τους άρθρα ο Καθηγητής κ. Φειδάς και ο π. Τσέτσης. Νομίζω ότι αν μελετήσει τη σχετική εργασία του π. Αναστασίου Γκοτσόπουλου (μια κλασσική εργασία στο είδος της) με καλή πίστη θα διαπιστώσει ότι οι Παπικοί είναι οπωσδήποτε αιρετικοί και θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι συμπροσευχές μαζί τους απαγορεύονται εντελώς. Οχι μόνον το συλλείτουργο όπως πλανεμένα ο κ. Φειδάς, ο π. Τσέτσης και άλλοι ισχυρίζονται.

ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΓΙΑΝΝΑΡΑ - ΖΗΖΙΟΥΛΑ

Ο κ. Νούσης βγήκε από τα σπλάχνα των οργανώσεων. Το γεγονός και μόνον ότι επέλεξε καντιωτικό ιερέα ως πνευματικό μιλά από μόνον του. Λέγει πολλά μεταξύ των οποίων ότι δεν είναι ουσιαστικά νεωτεριστής ή οικουμενιστής. Ταυτόχρονα είναι πολύ εξοικειωμένος με τους βίους σύγχρονων αγίων μορφών. Γνώριζε μάλιστα και τον π. Παίσιο. Θαυμάζει τους Γέροντες Πορφύριο, Παίσιο και Τσαλίκη. Παράλληλα “έφαγε με το κουτάλι”, κατά τη λαική έκφραση, τα έργα του κ. Γιανναρά. Εικάζω ότι πέραν του δυναμικού και ορμητικού χαρακτήρα του η θεολογία του κ. Γιανναρά είναι ο καταλύτης που τον οδήγησε στην αποστασιοποίηση από την Ομολογία και στη συνέχεια από τον πνευματικό του.

Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ

Το ότι ο κ. Γιανναράς είναι το πρότυπο του κ. Νούση είναι τόσο εμφανές όσο η παρουσία ελέφαντα σε δωμάτιο. Δεν κατανοώ γιατί θεωρήθηκε, από ορισμένους, μαθητής του Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη (Ζηζιούλα). Τα κείμενα του κ. Νούση είναι φιλολογικά μάλλον παρά θεολογικά. Το αφοριστικό ύφος και ο εριστικός τόνος κυριαρχούν στη σκέψη του ενώ κάποια μοτίβα επανέρχονται σε όλα τα άρθρα του. Μιλάμε δηλαδή για πολύ συγγενή προσωπικότητα με αυτή του κ. Γιανναρά. Αντίθετα ο Σεβασμιότατος Περγάμου Ιωάννης (Ζηζιούλας) είναι ένας γνήσια ακαδημαικός θεολόγος που κινείται σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο από τη γραφή και τη σκέψη του κ. Νούση.

ΑΠΟΓΑΛΑΚΤΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ

Ο κ. Νούσης υπέγραψε την Ομολογία και σε κάποιο στάδιο απέσυρε την υπογραφή του. Εκτοτε βγάζει κραυγές πόνου και αγανάκτησης και διαχωρίζει τη θέση του από τον πνευματικό του και τους ανθρώπους με τους οποίους συναστρεφόταν μέχρι χθες. Ας μη λησμονούμε ότι όσοι ανεξαρτητοποιούνται από τις οργανώσεις στρέφονται προς τον κ. Γιανναρά όπως το διψασμένο ελάφι στην πηγή με το νερό. Στα έργα και στο πρόσωπό του βρίσκουν τον ανελέητο έλεγχο και την κριτική κατά του “νομικισμού” των οργανώσεων που τους αναπαύει και τους εκφράζει.

ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΕΤΑΙ ΜΙΑ ΠΛΗΓΗ;

Η οξύτητα και ο επιθετικός τόνος του κ. Νούση είναι, κατά την άποψή μου, κραυγή ανθρώπου που ξεκόβει από το σπίτι του. Μπορούμε να επιλέξουμε να τον πετροβολήσουμε, όπως προφανώς έχουν προκρίνει ορισμένοι αδελφοί. Υπάρχει και άλλη προσέγγιση: Μπορούμε να τον πλησιάσουμε με ανθρωπιά και κατανόηση και να προσπαθήσουμε να ακούσουμε τι θέλει να μας πει. Μπορούμε αντί άλας να βάλουμε λάδι στην πληγή που του δημιούργησε ο σεισμός της διαταραχής των σχέσεων του με τον πνευματικό και το περιβάλλον του. Ποια τακτική είναι η καλύτερη; Μόνον ο Αγιος Θεός γνωρίζει. Πιστεύω πάντως ότι με το να βρίζουμε δεν βγαίνει καλό. Επιτέλους! Για το Χριστό, την Εκκλησία και την αλήθεια Του μιλάμε.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Εμεινα ικανοποιημένος από την απάντηση του κ Νούση; Προφανώς όχι! διότι ανέμενα να ακούσω πιο σαφείς και συγκεκριμένες τοποθετήσεις. Αφού λ.χ. δεν ενστερνίζεται τη “Βαπτισματική θεολογία” έτρεφα την ελπίδα ότι θα ήταν πιο πρόθυμος να την καταδικάσει ανοιχτά. Πιστεύω ότι υπάρχει περίπτωση να ανακαλέσει την ανάκληση της υπογραφής του για την Ομολογία; Θα ήταν τουλάχιστον αφελές εκ μέρους μου να πιστεύω κάτι παρόμοιο. Μετά από το θορυβώδη τρόπο που επέλεξε να αποσύρει την υπογραφή του θα ήταν ανθρωπίνως αδύνατο να κάνει τέτοιο βήμα. Αλλωστε δεν είναι καν το ζητούμενο, όπως του εξήγησα στην επιστολή μου. Με αναπαύει ότι άρχισε μια δημόσια καμπάνια για να εκθέσει τον μέχρι προ τινος πνευματικό του και άλλους ανθρώπους που διατηρούσε μέχρις χθες άριστες σχέσεις; Οπωσδήποτε όχι, έστω και αν πιστεύει ακράδαντα ότι τον αδίκησαν. Μπορούσε κάλλιστα να αποσύρει την υπογραφή του και να αναζητήσει άλλο πνευματικό που τον αναπαύει χωρίς δημόσια τοποθέτηση. Χαίρομαι πάντως χαράν μεγάλη επειδή δεν είναι συνειδητός οικουμενιστής παρόλες τις επιμέρους επιφυλάξεις σε ορισμένες θέσεις που καταγράφει.

ΑΣ ΕΚΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Πού καταλήγω λοιπόν; Ας κάνουμε θέμα προσευχής όλοι να μας φωτίζει ο Θεός να ακολουθούμε την οδό των Αγίων και να εκζητούμε το αμέτρητο Του έλεος. Γνωρίζουμε ότι όποιος δεν δείχνει έλεος στους αδελφούς του δεν μπορεί να ελπίζει στο έλεος του Θεού. Για ποιον το λέγω αυτό; Για τον κ. Νούση; Ασφαλώς και για τον κ. Νούση! Για τους επικριτές του κ. Νούση; Ασφαλώς και για τους επικριτές του! Το καταγράφω, όμως, (μακάρι να πίστευα προπαντός) και ως υπενθύμιση στον εαυτό μου επειδή έχω συνείδηση του αδόκιμου μεν αλλά οξυγράφου κάλαμου που σύρει αυτές τις γραμμές.